Κατηγορία: Γιώργος Γλαύκος

Πάρτε ένα οποιοδήποτε στοιχείο της φύσης.
Στερεό, υγρό ή αέριο.
Παρατηρείστε το λίγο πιο προσεκτικά, και καταγράψτε το πώς συμπεριφέρεται στο φυσικό του περιβάλλον.
Πού βρίσκεται, τι μορφή έχει, τι υφή έχει, πόση είναι η καθαρότητά του, αν αναμιγνύεται εύκολα ή δύσκολα με άλλα υλικά.
Στην ανάγκη διαβάστε και τον τρόπο που δημιουργείται, ποιες διεργασίες της φύσης τον κάνουν να είναι σαν τελική υπόσταση.
Κοιτάξτε μετά γύρω σας, στους γνωστούς σας ανθρώπους.
Κάθε χαρακτήρας αντιστοιχεί στη συμπεριφορά ενός υλικού στη φύση.
Η ομοιότητα θα σας αφήσει άφωνους. Διαβάστε περισσότερα “Με ποιο στοιχείο της φύσης μοιάζεις;”

Τα τέσσερα στάδια της ζωής του ανθρώπου είναι όσες και οι βασικές μαθηματικές πράξεις.
Από τη γέννηση μέχρι και την εφηβεία προσθέτεις.
Για να μεγαλώσεις, να τραφείς, να μάθεις παίζοντας, να πας σχολείο, να δυναμώσεις γυμνάζοντας το σώμα.
Προσθέτεις ύψος, βάρος γνώσεις.
Είναι η περίοδος της δίψας για καινούρια πράγματα, ο ενθουσιασμός, η τόλμη και η ελάχιστη αντίληψη των κινδύνων. Η περίοδος που ρουφάς σαν σφουγγάρι κάθε τι καινούριο, που θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο. Που απορρίπτεις κάθε τι παλιό βέβαιος πως θα χτίσεις το δικό σου το καινούριο.
Αμφισβητείς τα πάντα γοητευμένος από κάθε τι πρωτόγνωρο και ο συντηρητισμός είναι ο μεγάλος σου εχθρός. Διαβάστε περισσότερα “Οι τέσερις πράξεις στον έρωτα”

Βραδάκι καλοκαιριού και ο Ανέστης με το Δημήτρη πίνουν τη φραπεδιά τους στην καφετέρια που συχνάζουν.
Παιδικοί φίλοι, γύρω στα τριάντα, ωραία παιδιά με πολλές επιτυχίες στον έρωτα.
Του Ανέστη του άρεσαν τ’ αγόρια και το είχε πει πριν μερικά χρόνια στο Δημήτρη. Κάτι είχε γίνει μεταξύ τους στην εφηβεία, τότε που ανακάλυπταν τα σώματά τους, αλλά δεν συνεχίστηκε. Ο Δημήτρης προτιμούσε τα κορίτσια αλλά παρέμειναν κολλητοί φίλοι.
«Δηλαδή ρε συ, πώς καταλαβαίνεις αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος;» ρώτησε ο Δημήτρης χωρίς να τον κοιτάζει. Το βλέμμα του είχε μείνει καρφωμένο στα τουρλωτά πισινά μιας κοπέλας που πέρναγε.
Ο Ανέστης δεν απάντησε. Περίμενε να φύγει η κοπέλα.
«Τι κοίταζες τώρα;» ρώτησε ο Ανέστης.
– Μα δεν είδες τον κόμματο που πέρασε;
– Ε από αυτά ρε καταλαβαίνεις κι έναν ομοφυλόφιλο. Τι κοιτάζει, τι προσέχει, όπως εσύ. Εγώ ούτε που την είδα κι εσένα έτρεχαν τα σάλια σου, μαλάκα. Το ίδιο κάνω κι εγώ όταν περάσει κανένας ωραίος γκόμενος.
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι ετεροφυλόφιλοι πιστεύουν πως οι ομοφυλόφιλοι θα έχουν κανένα ροζ τρίγωνο ραμμένο στο μπλουζάκι τους, ή θ’ ασχολούνται με τη μόδα και το βάψιμο μιας γυναίκας.
Αν κάποιος δε θέλει να το μάθεις δεν θα το καταλάβεις ποτέ. Όπως κι εσύ αν είχες τώρα τη γκόμενά σου δίπλα σου, θα έκανες πως δε βλέπεις την άλλη που πέρασε. Αν θέλει να στο δείξει μόνο τότε θα το καταλάβεις. Όπως ακριβώς κάνεις κι εσύ. Γιατί ποζάρεις τα γυμνασμένα σου μπούτια δηλαδή; Για να τσιμπήσει καμιά γκόμενα, το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Αν θέλουμε το δείχνουμε.
– Ναι ρε, αλλά είστε πολύ ευαίσθητοι και αυτό δεν είναι πολύ αντρίκιο.
– Σε είδα και σένα ρε που βρήκες παρατημένο προχτές ένα σκυλάκι και μόνο τα κλάματα δεν έβαλες. Οι άντρες δηλαδή είναι ντροπή να δείχνουν την ευαισθησία τους; Ή είναι διαφορετική αυτή η ευαισθησία;
– Εντάξει ρε αλλά μερικοί είναι πολύ κουνιστοί και μου τη σπάνε.
– Σώπα ρε! Ενώ αυτοί που γίνονται σαν τέρατα από τ’ αναβολικά και το φούσκωμα στα γυμναστήρια δεν στη σπάνε; Και τα τέρατα και οι κουνιστοί κάτι θέλουν να δείξουν. Εσένα τι σ’ ενοχλεί;
– Ε, να αν με δουν μαζί τους τι θα λένε;
– Εδώ έχεις δίκιο, δεν είναι εύκολο πράγμα το κράξιμο, αλλά εμένα θα με υπερασπιζόσουν αν μου κόλλαγε κανένας;
– Τι λες ρε, της Πόπης θα γινόταν, κολλητός μου είσαι.
– Έστω και αν μ’ έβλεπες να φιλιέμαι με τον άνθρωπό μου;
– Εσένα ναι, για κάποιον άλλον δεν ξέρω.
– Δηλαδή ρε μόνο αν πείραζε κανείς τη μάνα σου θα τον πλάκωνες στο ξύλο; Εγώ σ’ έχω δει να τσαμπουκαλεύεσαι για μια γυναίκα μόνη που της την έπεσαν τρεις βλαμμένοι.
– Έχεις δίκιο. Αλλά ρε παιδί μου, είμαι στην πρίζα όταν ξέρω πως κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, φοβάμαι μη μου την πέσει.
– Με την Μαρία δεν είστε κολλητοί;
– Ναι ρε πολλά χρόνια τώρα.
– Φοβάται η Μαρία μην της την πέσεις;
– Όχι ρε, μαλάκας είσαι;
– Ε, εσύ τι φοβάσαι; Μήπως σε βιάσει ο φίλος σου; Ή η Μαρία πρέπει να σε φοβάται όταν είσαστε μόνοι σας; Αν γουστάρετε και οι δυο θα το κάνετε, έστω κι αν είστε φίλοι, αλλιώς μιλάμε για βιασμό.
– Ναι, ρε συ, αλλά υπάρχουν και μερικοί που κάνουν καμάκι σε όποιον βρουν μπροστά τους.
– Ρίξε μια ματιά γύρω σου και μέτρα κάγκουρες. Αυτοί θέλεις να πεις πως είναι διακριτικοί στο καμάκι; Ξέρουμε και οι δυο πόσο μαλάκες είναι και πόσο μπορούν να προσβάλλουν μια γυναίκα.
– Έχεις δίκιο. Αλλά και το ντύσιμό τους είναι λίγο προκλητικό ρε γαμώτο.
– Έχεις ξυρίσει τα πόδια σου;
– Ναι.
– Το στήθος;
– Ναι.
– Μπροστά είσαι ξυρισμένος;
– Ναι.
– Πήγαινε πες το στον πατέρα σου και αν δεν σε πει πούστη εμένα να μου τρυπήσεις την μύτη. Ρε φίλε ο καθένας ντύνεται όπως γουστάρει, ανάλογα με το ποιον ή ποια θέλει να προκαλέσει ερωτικά. Λίγο στενό παντελόνι να φορέσει μια γκόμενα ή λίγο παραπάνω ντεκολτέ ν’ αφήσει αμέσως να της βάλετε την ταμπέλα πως είναι πουτανάκι. Αυτές οι ταμπέλες σας φάγανε.
– Ναι αλλά μου τα γυρίζεις, η συζήτηση ξεκίνησε από το πώς θα καταλάβω αν κάποιος γουστάρει αγόρια.
– Ρε δε στα γυρίζω, προσπαθώ να σου πω πως εξαρτάται από τον ίδιο πόσο θέλει να το δείξει, όπως ακριβώς κάνετε κι εσείς. Όποια συμπεριφορά έχεις εσύ, ανάλογα με το ποια θέλεις να σε προσέξει, το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Δεν υπάρχει συνταγή. Έχω βρεθεί με νταλικέρηδες, με μπετατζήδες, με αγοράκια που έλεγες πως είναι κοριτσάκια, όπως και εσύ έχεις βρεθεί με μυξοπαρθένες, με προκλητικές, με αντρογυναίκες ή με θεούσες. Τι θες να πεις, πως αυτές δεν είναι γυναίκες; Ή δεν τους αρέσουν οι άντρες; Η κάθε μια συμπεριφέρεται ανάλογα με το τι άνθρωπος είναι.
Όσο ξεκάθαρο είναι με τους ετερόφυλους κατά πόσο δηλαδή μπορείς να καταλάβεις τι του αρέσει, το ίδιο και μ’ εμάς.
Εσένα σε φτιάχνει μια όμορφη γυναίκα, εμένα ένας ωραίος άντρας.
– Πάω να φύγω μαλάκα. Πάω γυμναστήριο και είναι εκεί ένας που μας κοιτάζει περίεργα στα μπάνια. Νομίζω πως είναι ομοφυλόφιλος.
– Ναι, ενώ αν ήσουν εσύ σε κοινά μπάνια με γυναίκες, θα κοίταζες το ταβάνι και όχι τα βυζιά τους.
– Άντε παράτα με, μωρέ, όλα τα ξέρεις.
– Πρόσεξε μη σε χουφτώσει αυτός που σε χαλβαδιάζει.
– Άντε πηδήξου, μαλάκα.
– Χαχαχα!
Ο Δημήτρης έφυγε δήθεν θυμωμένος με το φίλο του αλλά ήξερε πως εκείνος είχε δίκιο. Παραδόξως μαζί με το θυμό ένιωθε και μια ανακούφιση. Η άγνοια ήταν τελικά που τροφοδοτούσε το φόβο που τον τρόμαζε, σκεφτόταν όσο σήκωνε τα βάρη στο γυμναστήριο.
Πιο ήσυχος ήταν μετά μέσα στα κοινά μπάνια.
Κι ας τον κοίταζε διακριτικά ο άλλος.

Ήχοι.
Δονήσεις που χειρίζονται συναισθήματα.
Παλμοί που ενώνουν, απωθούν, δημιουργούν ή καταστρέφουν.
Μουσική.
Κάθε άγγιγμά της σε ανθρώπινο αυτί δεν έχει ταίρι με άλλο.
Κάθε ταξίδι της ξεκινάει από την ξετσίπωτη συνείδηση ψάχνοντας την αλήθεια του ασυνείδητου.
Θα το βρει, όσο και αν προσπαθείς να το κρύψεις, όσο και αν πιστεύεις πως είναι αόρατο.
Θα το βρει και θα ισορροπήσει τις ατασθαλίες της που παριστάνει τη βιτρίνα.
Κανένας ήχος δεν θα εισβάλει.
Κανένας δεν θέλει να πάρει, μόνο να δώσει μέσα από το ταίριασμα.
Το ταίριασμα του κραδασμού, του δικού σου που είναι μοναδικός.
Θα το καταλάβεις αμέσως.
Θ’ αλλάξουν οι χτύποι της καρδιάς.
Θα δυσκολέψει η ανάσα.
Θα κολλήσει η σκέψη.
Θα λειτουργούν αλλιώτικα όλες οι αισθήσεις, άλλα χρώματα, άλλες γεύσεις άλλες μυρωδιές.
Ο ίδιος ήχος παίρνει άλλη μορφή σε κάθε άνθρωπο.
Άλλος μοιάζει με γέλιο μωρού, άλλος με την ήσυχη ανάσα του συντρόφου στον ύπνο, άλλος με τον ψίθυρο της ευχής της μάνας.
Είναι δώρο ζωής όχι να τους ερμηνεύεις, μα να τους ανοίξεις τις πόρτες σου.
Και τότε μη φοβηθείς το σώμα σου, άφησέ το ν’ ακούσει.
Με ήχους μεγαλώνει.
Το σώμα μετά ξέρει πολύ καλά τι θα κάνει.

Πριν από αρκετά χρόνια μια από τις πολλές δουλειές που έκανε ο Αντώνης ήταν το επάγγελμα του πωλητή. Τον προσέλαβαν σε μια μεγάλη εταιρεία ηλεκτρικών ειδών και του έδωσαν μια περιοχή να πουλάει τα προϊόντα τους. Αφού του έκαναν μερικά σεμινάρια για τα προϊόντα και την τιμολογιακή πολιτική τους, βγήκε με τη τσάντα και τα φυλλάδια να βρει πελάτες.
Περνάει μια βδομάδα, περνάνε δυο τίποτα δεν μπορούσε να πουλήσει παρ’ όλο που ήταν καλός στο λέγειν αλλά και δουλευταράς. Έτρεχε όλη μέρα. Διαβάστε περισσότερα “Δείξε αυτό που είσαι”

Κάθε ανθρώπινη σχέση είναι μια παράσταση, θεατρική ή κινηματογραφική. Μπορεί και τηλεοπτική σειρά.
Κάθε παράσταση έχει θέμα, σενάριο, συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιούς, σκηνικά, κοστούμια ηθοποιών και το έργο αρχίζει.
Α, ξέχασα το πιο σημαντικό ίσως: έχει και θεατές. Διαβάστε περισσότερα “Τι παράσταση θα παίξεις σήμερα;”

Γνωρίστηκαν πριν δυο χρόνια. Έρωτας μεγάλος, λατρεία.
Ζούσαν την κάθε στιγμή. Εκδρομές, ξενύχτια, ποτά, γλέντια και ατέλειωτο σεξ.

Πολύ κόσμος γύρω τους, φίλοι και γνωστοί, αλλά κατέληξαν να είναι κολλητοί μόνο με άλλα δυο ζευγάρια. Κάθε μέρα μαζί, είτε για καφέ είτε για φαγητό είτε ακόμα ήσυχα βράδια στο σπίτι κάποιου ζευγαριού.

Χαζοκουβέντες, σοβαροί προβληματισμοί, ανησυχίες, να μοιράζονται όλοι τους φόβους τους για ό,τι συμβαίνει γύρω, να νιώθουν σιγουριά επειδή είναι μια δεμένη ομάδα, να μπορεί να στηρίζεται ο ένας στον άλλον σε μια δύσκολη στιγμή, να ξέρει πως αν δεν πληρωθεί θα μπορεί να δανειστεί από κάποιον που μπορεί από την παρέα. Είχαν γίνει σαν μια οικογένεια και όσο περνούσε ο καιρός τόσο οι σχέσεις τους δυνάμωναν και βάθαιναν. Διαβάστε περισσότερα “Οι κοινοί φίλοι μετά το χωρισμό”

Σ’ όλη του τη ζωή ήταν ο άντρας της δεύτερης ματιάς. Αυτός που όταν πέρναγε δίπλα σου ποτέ δεν έφευγε μόνο του το βλέμμα να τον κοιτάξεις. Αυτός που δεν ακολουθούσε τα στερεότυπα της μόδας για να γίνει αντιληπτός. Σπάνια αγόραζε καινούρια ρούχα και παπούτσια, δεν είχε ποτέ εντυπωσιακό αυτοκίνητο, δεν κατοικούσε σε πιασάρικη περιοχή.

Κανείς δεν τον πρόσεχε με την πρώτη αλλά στη δεύτερη φορά ή ακόμα καλύτερα στην τρίτη το σκηνικό άλλαζε. Είχε πάντα κάτι να δώσει που του περίσσευε σε κάποιον που το είχε ανάγκη, δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Συντρέχτης και φροντιστικός όχι για να υποχρεώσει τον άλλον αλλά γιατί ήξερε καλά πως η ζωή θα του το επιστρέψει πολλαπλάσιο. Πολλές φορές μάλιστα του επέστρεφε τόσα πολλά που πίστευε πως τον είχε σε μια διαρκή δοκιμασία. Διαβάστε περισσότερα “Η πρώτη εντύπωση και η δεύτερη”

Η μπουνιά από το χέρι του Κώστα έφυγε αυθόρμητα και το ουρλιαχτό του πόνου μαζί με τα αίματα σκίσαν τη σιωπή που είχε προηγηθεί.
Ήταν κουμπάροι και φίλοι εδώ και πέντε χρόνια. Τον Πέτρο τον είχε παντρέψει ο Κώστας και από τότε τα δυο ζευγάρια είχαν γίνει αχώριστοι. Είχαν από ένα παιδί ο καθένας και όλα έδειχναν πως τίποτε δεν θα μπορούσε να χαλάσει μια τέτοια φιλία.
Όταν ξέφευγαν από τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις τους άρεσε πολύ να πηγαίνουν μόνοι τους στο γήπεδο αλλά και για ψάρεμα. Με μια μικρή βάρκα που είχε ο Κώστας πήγαιναν τα καλοκαίρια στα ακατοίκητα νησάκια του Σαρωνικού. Ξεκινούσαν νωρίς και γύριζαν το βράδυ. Διαβάστε περισσότερα “Η μάχη της αξιοπρέπειας”