Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος

ΖΑΚΕΤΑ (Πρόλογος)

Μικρό τριάρι διαμέρισμα σε εργατικές πολυκατοικίες.
Απόγευμα φθινοπώρου, η μάνα στην κουζίνα, ο γιος και η κοπέλα του ετοιμάζονται να φύγουν.
Η κοπέλα τόλμησε να ψελλίσει πως ίσως να έχει ψύχρα έξω και είναι ελαφριά ντυμένη.
Η μάνα παρατάει την κουζίνα, βγαίνει σκουπίζοντας τα χέρια της και με δυναμικό τρόπο παρεμβαίνει:
-Βάλε μια ζακέτα, θα κρυώσεις.
Στις αμήχανες αντιδράσεις της κοπέλας πως δεν είναι και τόσο αναγκαίο, το επανέλαβε δεκαεφτά φορές από το σαλόνι μέχρι την πόρτα του ασανσέρ.
Δεκαεφτά φορές μετρημένες μια – μία.
Εννοείται πως η κοπέλα δεν ξέρει να προστατέψει τον εαυτό της.
Εννοείται πως είναι ανίκανη ν’ αντιληφθεί τον κίνδυνο του να κρυώσει και να τρέχουν.
Εννοείται πως μόνο η μάνα που έχει περάσει πολλά μπορεί να γνωρίζει πιο είναι το σωστό.
Εννοείται πως ο γιος άκουγε και παρακολουθούσε με δέος την μάνα που «ήξερε» και την κοπέλα του με απορία που δεν εφάρμοζε τις εντολές της.
Όταν έφυγαν τα παιδιά η μάνα μονολογούσε έντρομη: «πάλι εγώ θα τρέχω, αυτά τα παιδιά δεν ακούν κανέναν».
Ήμουν άφωνος παρατηρητής σ’ αυτήν την τόσο συνηθισμένη και κανονική σκηνή.
Τρόμαξα. Είδα την επιθετικότητα στο βλέμμα της μάνας, την άυλη βία προς την κοπέλα, την υπερβολή, την ακύρωση και το πνίξιμο της προσωπικότητάς της.
Ήταν δεδομένο πως η κοπέλα ήταν τουλάχιστον «ανίκανη» για το γιο της, εκτός αν εφάρμοζε τις συμβουλές της.
Ήταν δεδομένο για το γιο της πως οι συμβουλές της μάνας ήταν ιερές.
Με αφορμή αυτό το περιστατικό ξεκίνησα ν’ αναζητώ τη βία που ασκούν με τον τίτλο της «προστασίας» οι πάντες.
Κατέγραψα και προσέγγισα μέσα από τις σελίδες που θα διαβάσετε τον χειριστικό τύπο ανθρώπου.
Αυτούς που θέλουν να ελέγχουν τα πάντα στους γύρω τους, τους τρόπους και τις μεθόδους που μηχανεύονται «για το καλό τους».
Αυτούς που πνίγουν συνειδήσεις και αυθόρμητες συμπεριφορές.
Αυτούς που το να θέλει κανείς να είναι ανεξάρτητος και ελεύθερος να επιλέγει το πώς θα ζήσει το θεωρούν έγκλημα.
«Η ζακέτα» λοιπόν, μια μυθοπλασία που γράφηκε με αφορμή ένα καθημερινό περιστατικό.
Μια μυθοπλασία ενός χειριστικού ομοφυλόφιλου προς τους συντρόφους του.

Μην με “σκουντάς”

Δυο χρόνια πριν περίπου, σε σκουντάει στο facebook.
Δεν ανταποδίδεις και σου κάνει αίτημα φιλίας.
Το αποδέχεσαι.
Λίγες μέρες μετά σου έρχεται στο ίμποξ μήνυμα πως λυπάται αλλά θα σε μπλοκάρει γιατί ενώ είσαι καλό παιδί και του αρέσεις, επειδή γράφεις για πούστηδες μπορεί να το δει η γυναίκα του και θα έχει πρόβλημα.
Λες δεν πειράζει, σεβασμός στους φόβους του καθένα.
Ένα χρόνο μετά σου ξανακάνει αίτημα φιλίας.
Ξανά μανά το αποδέχεσαι, λες θα του πέρασε ο φόβος.
Βλέπεις στη σελίδα του να ποστάρει συνέχεια τα προϊόντα της εταιρείας του, ένα ηλεκτρονικό μαγαζί δηλαδή.
Να υποθέσω πως η γυναίκα του συγχωρεί τους πούστηδες που ψωνίζουν;
Ή αν δεν ψωνίσω θα με μπλοκάρει πάλι;
Πείτε βρε σεις κάτι, μην τον εκθέσω τον άνθρωπο.

Το χάρισμα του ακροατή

Πόσο τυχεροί είναι εκείνοι που λένε κάτι, οτιδήποτε, και ο συνομιλητής τους ακούει.
Σιωπηλά, προσεκτικά κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
Δίχως να τον διακόπτει για να του μιλήσει για τα δικά του.
Δίχως να τον διακόπτει για να του πει κάτι αντίστοιχο που του συνέβη.
Ούτε να μιλάει πάνω στα λόγια του.
Κυρίως χωρίς να προσπαθεί να τον κάνει να σωπάσει την ώρα που μιλάει. Διαβάστε περισσότερα “Το χάρισμα του ακροατή”

Οι κρυφοί

Το τελευταίο διάστημα διαβάζω διάφορα κείμενα για τους κρυφούς ομοφυλόφιλους, κυρίως απαξιωτικά και δεν έχει σημασία αν αυτός που το λέει είναι ομοφυλόφιλος ή όχι.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: συμβιβασμούς και κρυφές ζωές έχουν πολλοί, για να μην πω όλοι. Είναι θέμα χαρακτήρα και κοινωνικών συνθηκών το πώς θα συμπεριφερθεί κάποιος. Πότε και αν θα μιλήσει για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Το κοινό στοιχείο όλων που κρύβονται είναι ο φόβος. Διαβάστε περισσότερα “Οι κρυφοί”

Το λαδερό

Μεσημέρι καλοκαιριού, γλυκιά χαλάρωση από τη δίκαιη ζέστη, μεγάλο ανοιχτό παράθυρο που έβλεπε στον απέναντι αγρό με τα κατσικάκια να βόσκουν βελάζοντας ευτυχισμένα. Τραπέζι τετράγωνο απλό με λινό καρό πεντακάθαρο τραπεζομάντηλο πάνω του. Το περιποιημένο γυναικείο χέρι ακούμπησε απαλά το πιάτο δίπλα στο ψάθινο καλαθάκι με το φρέσκο ψωμί. Διαβάστε περισσότερα “Το λαδερό”

Σημεία στίξης

Στο γραπτό λόγο τα σημεία στίξης θεωρούνται σκηνοθετικά εργαλεία.
Είναι παύσεις που λειτουργούν σαν σύμβολα καθορίζοντας τον τρόπο που θέλει ο γράφων να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες.
Στην ουσία θέλει να ορίσει τους κανόνες που θα τον προσέξουν, θα συνδεθούν, θα τον αποτρέψουν και σίγουρα θα τους προκαλέσει συναισθήματα. Διαβάστε περισσότερα “Σημεία στίξης”