Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος

Μόλις έπαιρνε να νυχτώνει, γυρίζοντας στο σπίτι του, κλείδωσε το αυτοκίνητο και ετοιμαζόταν να μπει στην εξώπορτα όταν άκουσε κάποιον να τον φωνάζει.
-Πέτρο!
Γυρίζει και ήταν αυτός.
Αυτός που τον κακοποίησε όταν ήταν πέντε χρονών. Ο θείος.
Πάνω σ’ ένα μηχανάκι.
Πάγωσε, του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι αλλά λέει δώσε τόπο στην οργή, κυριολεκτικά, γιατί ήταν κουρασμένος και δεν είχε ετοιμαστεί ψυχολογικά για μια τέτοια συνάντηση.
-Πας σπίτι σου, συνέχισε ενώ του είχε γυρίσει την πλάτη και απομακρυνόταν.
Η φωνή του είχε έναν τόνο ερωτισμού, ή έτσι του φάνηκε, και τότε άρχισε να φουντώνει μέσα μου.
-Ναι, του λέει και συνεχίζει να απομακρύνεται.
-Έχεις κάτι μαζί μου; Συνεχίζει απτόητος και με θράσος.
Πάνω από είκοσι χρόνια προσπαθούσε να τον βρίσει και να ξεσπάσει το θυμό του για ό,τι του έκανε αλλά δεν τα είχε καταφέρει.
Λέει μέσα του ήρθε η ώρα.
Γυρνάει τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια σε απόσταση ενός μέτρου και του λέει για πρώτη φορά:
-Έχεις καταλάβει τι κακό έχεις κάνει στη ζωή μου. Έχεις πάρει είδηση πόσο βασανίστηκα, πόσες εκατοντάδες συνεδρίες σε ψυχολόγους και ομαδικές θεραπείες έχω κάνει για να ξεπεράσω την παιδική κακοποίηση;
-Δεν θυμάμαι τίποτα, απαντάει με προσποιητό θράσος, αλλά η φωνή του δεν έβγαινε πλέον, δεν περίμενε τέτοια αντίδραση και του είχε κοπεί η ανάσα.
-Αν θέλεις μπορώ να σου θυμίσω όλες τις λεπτομέρειες, όχι μόνο σ’ εσένα αλλά και σε όλους που παριστάνεις τον τέλειο οικογενειάρχη ενώ εγώ αναγκάστηκα να εξαφανιστώ για να κρύψω την ντροπή μου και με το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής να με κυνηγάει.
Πάγωσε κυριολεκτικά.
-Ήμουν κι εγώ μικρός, ψέλλισε ψάχνοντας απεγνωσμένα για δικαιολογία.
-Αυτό δεν σε εμπόδισε να το συνεχίσεις και όταν μεγάλωσες, απάντησε με την ίδια σταθερότητα στη φωνή τμου.
Πίστευε πως επειδή ήταν μικρός δεν ήταν κακοποίηση αλλά κοινή επιθυμία το σίχαμα.
Αυτό ακριβώς που δεν μπορούσα και ο Πέτρος να διαχωρίσει και τον βασάνιζε, μέχρι να του το δώσουν να το καταλάβει οι θεραπευτές και οι δάσκαλοί του.
Ο Πέτρος ούτε που μπορούσε να φανταστεί πως θα είναι τόσο ψύχραιμος, τόσο νηφάλιος και τόσο έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει κάτι που τον στοίχειωνε δεκαετίες.
Πατούσε σταθερά στα πόδια του, τον κοίταζε βαθιά στα μάτια, και οι λέξεις του έβγαιναν σαν μαχαιριές.
-Εξαφανίσου, συνέχισε, μην σε ξαναδώ μπροστά μου, μην με ξαναπλησιάσεις γιατί δεν ξέρω αν θα συγκρατηθώ.
Έβαλε μπροστά το μηχανάκι και απομακρύνθηκε πολύ ταραγμένος χάνοντας την ισορροπία του.
Ανακούφιση βαθιά, από τα έγκατα της ψυχής του Πέτρου.
Δικαίωση! Είναι λυτρωτικό κάτι που σε κατατρέχει για χρόνια να πιστεύεις πως δεν θα καταφέρεις να το κάνεις, και τελικά όταν έρθει η στιγμή να καταλάβεις πόσο ικανός είσαι.
Λεπτομέρεια: όταν ήταν πιο ψύχραιμος την άλλη μέρα συνειδητοποίησε πως τον περίμενε κάτω από το σπίτι του.
Διαφορετικά θα είχε ακούσει το θόρυβο από τη μηχανή ή θα είχε δει τα φώτα της.

Τα σεμεδάκια

Σε πείθει λοιπόν ο παιδής (παιδής τρόπος του λέγειν όταν είσαι 45 πλας) να συναντηθείτε, γιατί είσαι πολύ όμορφος, γιατί είσαι ο άντρας της ζωής του (χωρίς να σε ξέρει), γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα και άλλα τέτοια περίεργα.
Λες ας πάω, έτσι για το ρεπορτάζ να δω τι πράμα είναι.
Στις φωτογραφίες δεν έδειχνε άσχημος, αν τον πείσω κιόλας να μην ανοίξουμε καμιά συζήτηση, ίσως το σώσω το έργο.
Χτυπάς το κουδούνι, ανεβαίνεις στον πέμπτο και μόλις μπαίνεις στο χωλ βλέπεις ένα σπίτι γεμάτο σεμεδάκια.
Σε κάδρα στους τοίχους, σε τραπέζια μικρά και μεγάλα, σε καρέκλες, στην τηλεόραση, στα φωτιστικά, παντού.
Με τα χίλια ζόρια δέχεται να ανοίξει το σαλόνι για πιείτε έναν καφέ εκεί και όχι στην κουζίνα. Το σεμεδάκι στο τραπέζι του σαλονιού τραβήχτηκε λίγο, ίσα να χωράει το φλιτζάνι και το νερό. Απαγορευόταν να μετακινηθεί.
Ένα εσωτερικό «Ωχ» βγαίνει αυθόρμητα από μέσα σου.
Το σεμεδάκι μέσα σου έχει ταυτιστεί με τη σβάστικα, μια υποτιθέμενη καθαρότητα εκφράζουν και τα δυο, τα έπλεκαν εκείνες οι συμπεθέρες οι εξηντάρες που με το βλέμμα το υποτιθέμενο καλοσυνάτο, κοίταζαν πάνω από τα γυαλιά πρεσβυωπίας πλέκοντας, για να ελέγξουν τα πάντα και να επιβάλλουν με το χαμόγελο την τάξη που εκείνες θεωρούσαν σωστή.
Σκέφτεσαι μπλέξαμε και πώς θα ξεφύγουμε, αλλά σε σώζει η εμπειρία.
-Η μητέρα σου τα κέντησε; Είναι η μαγική φράση, λες κάτι καλό για την μαμά και ησυχάζει.
-Ναι όλα μόνη της σου εξηγεί με μια περηφάνια που δεν κρύβεται.
Η μαμά εν τω μεταξύ έχει πεθάνει δυο χρόνια πριν, εννοείται πως ζούσαν μαζί και το σπίτι έμεινε απείραχτο, όπως το άφησε η συγχωρεμένη.
Σκέφτεσαι πως αν μείνεις θα είναι το φάντασμά της και στην κρεβατοκάμαρα.
Πάλι η πείρα σε σώζει: στέλνεις ένα μήνυμα σε φίλο να σε πάρει τηλέφωνο πως κάτι έκτακτο συνέβη και πρέπει να φύγεις βιαστικά.
Τώρα το πίστεψε, δεν το πίστεψε λίγο σ’ ενδιαφέρει αναπνέοντας τον καθαρό αέρα της πόλης.

-Μαμά, θέλω να πάω στη Θεία Μπία.
-Περίμενε λίγο βρε αγόρι μου, να πιείς το γάλα σου και πας μετά.
-Όχι, τώρα θέλω είπε γκρινιάζοντας ο τρίχρονος Πετράκης.
Τι να έκανε η μάνα του, ήξερε πως αν δεν τον πάει δίπλα στη γειτόνισσα που τη φώναζε θεία, μπορεί να έκλαιγε συνέχεια.
Και όχι άδικα. Μόλις έμπαινε στο σπίτι της θείας Βαγγελίας, δεν θα έπινε μόνο το γάλα με το μπαγιάτικο ψωμί. Θα του έδινε γάλα με κακάο, μπισκότα και μπανάνα, αδιανόητα για τη φτωχική του οικογένεια.
Και όχι μόνο. Θα τον έκανε μπάνιο σε μπανιέρα, όχι στη σκάφη που τον έκανε η μάνα του, θα του μαγείρευε μπιφτέκια μεσοβδόμαδα, κάτι που στο σπίτι του τα έτρωγαν μόνο την Κυριακή, θα του έδινε σιδερένια παιχνίδια να παίξει, την ώρα που τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν ακόμα με πάνινες μπάλες.
Το μόνο που τον δυσκόλευε και τον έκανε να ντρέπεται, ήταν που όταν έμπαινε στο πεντακάθαρο σπίτι με τα γυαλισμένα πλακάκια και τα μωσαϊκά, έπρεπε να βγάζει τα παπούτσια του για να μη λερώσει. Και ένιωθε πολύ άσχημα που οι κάλτσες του ήταν πάντα τρύπιες.
Η κυρία Βαγγελία παντρεμένη από έρωτα με τον κυρ Γιάννη, πρόσφυγες από την Πόλη και οι δυο.
Ήταν από τις «παστρικές», πόρνη σε οίκο ανοχής της Πόλης που ίσως την μοναδική φορά που πήγε ο κυρ Γιάννης, την ερωτεύτηκε, την παντρεύτηκε και με το διωγμό ήρθαν στην Ελλάδα.
Φαρμακοτρίφτης στο επάγγελμα, έφτιαχνε τις συνταγές με τα φάρμακα από βότανα που του έδιναν οι γιατροί. Μια τέχνη που την έμαθε και επειδή ήταν σχολαστικός και μελετηρός, άρχισε να παρασκευάζει καλλυντικές κρέμες για τις πλούσιες κυρίες, άνοιξε και ένα κατάστημα στην οδό Φιλελλήνων και κέρδιζε πολλά χρήματα.
Τόσα που το σπίτι του ήταν το μοναδικό στη γειτονιά που είχε ψυγείο, πλυντήριο ρούχων και ηλεκτρική κουζίνα.
Αργότερα ήταν το πρώτο σπίτι που απέκτησε τηλεόραση.
Όταν ο Πετράκης είδε για πρώτη φορά τηλεόραση, δεν ξαναβγήκε σχεδόν ποτέ στη γειτονιά να παίξει με τα άλλα παιδιά.
Η γιαγιά του έξαλλη με την κόρη της:
-Θα το ξεχνωτίσει το παιδί από εμάς και δεν θα μας θέλει, ωρυόταν.
Η μάνα του όμως ήταν ήσυχη, δεν ήταν εύκολο να έχει τον Πετράκη και τον μικρότερο αδελφό του στα πόδια της όσο έκανε τις δουλειές του σπιτιού. Οι καυγάδες τους και η φασαρία που έκαναν συνέχεια την εκνεύριζαν.
Η κυρία Βαγγελία από τότε που ήρθαν στην Ελλάδα, έγινε τύπος και υπογραμμός. Δεν ξαναπήγε με άλλον άντρα και ήταν μια συμπαθέστατη γυναίκα. Δεν την έβαζαν όμως όλες στο σπίτι τους από τον φόβο μήπως ξεμυαλίσει τους αντράδες τους.
Είχε μεγαλώσει όμως και ο καημός ενός παιδιού ήταν μεγάλος. Δεν μπορούσε πια να κάνει παιδί και συμφώνησαν με τον άντρα της να υιοθετήσουν ένα. Αυτό κι αν ήταν αδιανόητο για τη γειτονιά! Τα παιδιά των ιδρυμάτων τα θεωρούσαν παρακατιανά, και σίγουρα ήταν άρρωστα. Ο κυρ Γιάννης όμως σαν κομμουνιστής δεν κώλωσε. Υιοθέτησαν ένα και μάλιστα σε μεγάλη ηλικία, πρέπει να ήταν γύρω στα δέκα όταν το έφεραν σπίτι.
Έμεινε πολύ λίγο καιρό μαζί τους και μετά, χωρίς να καταλάβει κανείς στην αρχή το λόγο, τον έστειλαν εσώκλειστο σε ένα πολύ καλό κολλέγιο στην Ελβετία.
Ένα μεσημέρι κρατούσε τον Πετράκη από το χέρι η θεία του και πηγαίνοντας στο φούρνο για το ψωμί, συναντήθηκαν με τον κυρ Δημητρό, το δάσκαλο της γειτονιάς.
Πρώτη φορά είδε τη θεία του αγριεμένη και τρόμαξε.
Προσπάθησε να την αποφύγει ο κυρ Δημητρός, αλλά πρόλαβε και του είπε:
-Ου να χαθείς παλιοκάθαρμα.
Με σκυφτό το κεφάλι έφυγε σχεδόν τρέχοντας ο δάσκαλος.
Το είχε πειράξει το υιοθετημένο ο ελεεινός.
Τα «πειραγμένα» παιδιά εκείνη την περίοδο ήταν κάτι πολύ κακό για την οικογένεια. Βούιξε η γειτονιά, το ψιθύριζαν όλοι μεταξύ τους και το δάσκαλο τον απομόνωσαν. Η ντροπή στην οικογένεια του δάσκαλου ήταν τόσο μεγάλη που τα πατζούρια του σπιτιού που έβλεπαν στο δρόμο δεν ξανάνοιξαν ποτέ και οι δυο του αδελφές έμειναν γεροντοκόρες. Κανείς δεν ήθελε να πάρει για γυναίκα την αδελφή του ανώμαλου.
Μεγάλωσε ο Πετράκης και οι σεξουαλικές του προτιμήσεις εξελίχτηκαν προς το ίδιο φύλο. Του τα «δίδαξε» ένας θείος του, αδελφός της μάνας του από όταν ήταν παιδί ακόμα, ίσως γι’ αυτό ταράχτηκε με τη συνάντηση Θείας και Δασκάλου. Φοβήθηκε πως θα τον καταλάβουν κι εκείνον.
Πέρασαν είκοσι περίπου χρόνια και το υιοθετημένο παιδί επέστρεψε.
Συναντήθηκαν τυχαία ένα βράδυ με τον Πετράκη σ’ ένα gay bar.
Έκπληξη, χαρές και γλέντι μέχρι το πρωί.
Απίστευτη συνάντηση όπου επιτέλους μίλησαν και οι δυο για την κακοποίηση που είχαν υποστεί.
Ανακούφιση, λύθηκαν απορίες και για λίγο διάστημα έκαναν παρέα.
Δεν πέρασε ένας χρόνος και ο υιοθετημένος πέθανε ξαφνικά.
Καρδιά είπαν οι γιατροί.
Μεγάλη απώλεια για τον Πετράκη, έχασε έναν σύμμαχο ζωής.
Τραγική λεπτομέρεια:
Στην κηδεία του παραβρέθηκαν μόνο 17 άτομα.
Κανείς από τη γειτονιά δεν ήθελε να πάει στην κηδεία του «πειραγμένου».
Στην κηδεία του δασκάλου που τον πείραξε πήγαν όλοι, δυο-τρεις εκατοντάδες κόσμου.
Η μάνα του Πετράκη τα ήξερε όλα χωρίς ποτέ να πει τίποτε.
Και ήταν αυτή που γηροκόμησε την Πολίτισα πόρνη γιατί αυτή μόνο μπόρεσε να την καταλάβει.
Ήταν αυτή που είχε τη δύναμη να αντιμετωπίσει επιθετικά τα απαξιωτικά βλέμματα της γειτονιάς.
Στην Πολίτισα πόρνη, η ζωή επεφύλαξε αξιοπρέπεια στα στερνά της, μετά τα όσα πέρασε.