Ψυχές

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δύσκολο να «διασχίσεις» τι ψυχές τους.
Είναι κλειστές σαν φρούριο με πολεμίστρες και πολεμιστές οπλισμένους σαν αστακούς για να προφυλάξουν ό,τι υπάρχει μέσα από τους εχθρούς. Εχθρός θεωρείται ο κάθε ένας που θα μπορούσε να σχετιστεί μαζί τους. Να ενωθεί, να συνυπάρξει, να απολαύσει και να τις ερωτευτεί.
Τότε σηκώνονται οι βαριές ψυχικές πόρτες και κλείνουν το φρούριο ερμητικά και οι πολεμιστές ρίχνουν αμέτρητα βέλη με δηλητήριο από λόγια και πράξεις για ν’ απομακρύνουν τον επερχόμενο κίνδυνο.
Δεν αντέχουν κανέναν, δεν μπορούν ούτε να τους βλέπουν.
Αυτές οι ψυχές χάνουν σιγά – σιγά την επαφή με ό,τι συμβαίνει έξω από το κάστρο. Η συναισθηματική έλλειψη τελικά τις κακοφορμίζει, αρχίζουν και μυρίζουν θάνατο και μοναξιά.
Έτσι φεύγουν, μόνες, αφήνοντας τον πύργο τους ερείπια στη διάθεση κάθε όρνεου.
Υπάρχουν άλλοι που στις ψυχές τους κολλάς, δεν μπορείς να πας παρακάτω.
Μοιάζουν με την κόλλα που έχουν οι ξόβεργες όπου κολλάν τα πόδια και τελικά βρίσκεσαι στο κλουβί τους πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Και τι δεν θα κάνουν για να σε κρατήσουν περιορισμένο. Καλό φαγητό, φρέσκο νερό, καλά λόγια, αλλά πάντα μέσα στο κλουβί.
Μην τυχόν και πετάξεις μαζί τους, μην τυχόν και βγαίνοντας από το κλουβί δεν ξαναγυρίσεις και πετάξεις με άλλον.
Σε ποθούν όμως και σε θέλουν αλλά ο φόβος τους κυριεύει. Ο μόνος τρόπος να βρεθείτε είναι όταν θα μπουν κι εκείνοι για λίγο στο κλουβί κλειδώνοντας την πόρτα.
Οι όποιες διαμαρτυρίες σου ακούγονται στ’ αυτιά τους σαν κελάϊδισμα, σαν ήχοι βεβαιότητας πως είσαι εκεί, δεν έφυγες. Και όταν πια αποκαμωμένος σιωπάς, έρχονται κρυφά να δουν μήπως δραπέτευσες. Ο πανικός τους φεύγει όταν βεβαιωθούν πως είσαι εκεί, στο κλουβί κλειδωμένος.
Και καμαρώνουν επιδεικνύοντας το χρυσό κλουβί στους άλλους τους οποίους πείθουν πως οι φωνές σου είναι κελάϊδισμα εξωτικού πουλιού που σε αγόρασε από μακρινές αγορές.
Άλλων οι ψυχές είναι αδιέξοδες σαν λαβύρινθος. Όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις τρόπο διαφυγής. Μπορεί να γυρίζεις χρόνια μέσα στις στοές του αλλά στο τέλος ξαναβρίσκεσαι στο ίδιο σημείο. Μόνο εκείνοι γνωρίζουν την έξοδο με σημάδια κρυφά που έχουν αφήσει στους τοίχους. Μόνο εκείνοι θ’ αποφασίσουν πότε θα σου δείξουν το δρόμο διαφυγής.
Όσο κι αν σε πνίγει το σκοτάδι της ψυχής τους, το λιγοστό φως ενός κεριού που θα σου προσφέρουν, σου φαίνεται σαν τεράστιο δώρο μέσα στο σκοτάδι της περιπλάνησης. Και μόνο η ύπαρξή τους με τον καιρό σε κάνει να νιώθεις πως είναι οι μόνοι που μπορείς να ελπίζεις πως θα σωθείς. Αυτό θέλουν. Ν’ αποκτήσουν μια πλαστή και ψεύτικη μοναδικότητα που δεν την έχουν. Τη δημιουργεί η ανάγκη σου για φυγή. Αυτό τους είναι αρκετό. Μέσα σε κάτι αντίστοιχο μεγάλωσαν και δεν γνωρίζουν άλλον τρόπο να σχετίζονται. Τον μίτο της Αριάδνης αν δεν τον έχεις πάντα μαζί σου συναντώντας τέτοιους ανθρώπους, μπορεί να περάσει μια ολόκληρη ζωή και να τριγυρίζεις μέσα στις στοές. Η είσοδος στο λαβύρινθο είναι ελκυστική πάντα, σε ξεγελάει, σε ξεσηκώνει.
Μόνο η εμπειρία και η γνώση μπορεί να σε σώσει από αυτές τις ψυχές.
Σε πολλούς η ψυχή είναι στενή, δεν χωράει τίποτε, σε πιάνει δύσπνοια, ασφυξία όταν βρεθείς μέσα τους.
Είναι ψυχές σαν σπίτια παραγεμισμένα με αντικείμενα που αναγκάζεσαι να περπατάς στα πλάγια για να τα διασχίσεις. Μέσα σε κάθε κούτα που υπάρχει στο σπίτι, είναι τα διάφορα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Κλεισμένα καλά και σφραγισμένα, να μην τα δει ανθρώπου μάτι. Θα σου δείξουν μόνο όσα πρέπει να ξέρεις για να έχεις την εικόνα που εκείνοι θέλουν.
Έστω και αν αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα σαπίσουν από τη συναισθηματική υγρασία, έστω και αν στις κούτες φωλιάσουν τρωκτικά, εκείνοι το προτιμούν από το να καταλάβεις πως δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά η ψεύτικη εικόνα που σου δείχνουν.
Τους έκλεψαν ίσως κάποτε μια κούτα με ένα στοιχείο του χαρακτήρα τους, και από τότε τις κλείδωσαν όλες. Πέρασαν μεγάλο πόνο.
Υπάρχουν και οι ψυχές οι επικίνδυνες, οι απότομες σαν γκρεμό, που το ένα βήμα παραπάνω μπορεί να είναι μοιραίο.
Αυτές οι ψυχές υπόσχονται πάθος, ένταση, έκσταση, έρωτα.
Γι’ αυτό εκπέμπουν μια μεγάλη γοητεία, γιατί μπορούν εύκολα να σε παρασύρουν. Γιατί τα ψέματά τους είναι γλυκά και μοιάζουν με αλήθειες. Το άπιαστο και το φανταστικό, μοιάζει με πραγματικότητα. Είναι αυτές οι ψυχές που σε πείθουν πως μπορείς να κατορθώσεις το ακατόρθωτο. Σε γεμίζουν με μια πλασματική δύναμη που δεν έχεις αλλά σε κάνουν να πιστεύεις πως την είχες και δεν το γνώριζες.
Μα δεν έχουν κανένα όριο. Για να σου δημιουργήσουν αυτήν την αίσθηση είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο, ηθικό ή ανήθικο τους είναι αδιάφορο.
Αυτές οι ψυχές που ο κίνδυνος τους δημιουργεί μια εσωτερική παρόρμηση που δεν συγκρατείται. Προτιμούν να ζήσουν λιγότερο, να διακινδυνεύσουν τα πάντα για μερικές στιγμές που θα νιώσουν υπεράνθρωποι, δυνατότεροι και ισχυρότεροι από τους υπόλοιπους.
Είναι διπλό το συναίσθημα, όπως και διπλά τα μηνύματα που αφήνουν απ’ όπου περάσουν. Από την μια το είδος του άφοβου ανθρώπου, του αδίστακτου που βάζει την προσωπική του ασφάλεια στην άκρη προκειμένου να ζήσει έξω από συμβατικότητες και υποχρεώσεις, και από την άλλη μια μοναχική πορεία που δεν μπορεί να δεσμευτεί για τίποτε, που κανείς δεν μπορεί να στηριχτεί επάνω του έστω και αν πάντα τον περιτριγυρίζουν πολλοί κρυφοθαυμάζοντάς τον. Ίσως αυτό να είναι που αποζητούν.
Ο γκρεμός όμως πάντα καραδοκεί. Οποιοσδήποτε γκρεμός, για την ψυχή και το σώμα.
Μα υπάρχουν και οι ορθάνοιχτες ψυχές. Σαν σπίτι φιλόξενο για όλους. Σαν σπίτι φωτισμένο γιορτινά σε μεγάλες χαρές. Σαν καταφύγιο για κάθε είδους δυσκολία, για κάθε μπόρα, για κάθε καύσωνα. Ορθάνοιχτες γιατί δεν έχουν να κρύψουν τίποτε, δεν φοβούνται να μην τους πάρεις κάτι γιατί στο προσφέρουν πριν το ζητήσεις.
Ορθάνοιχτες για να είναι εύκολο να τις βρεις στην περιπλάνησή σου. Έστω και για να ξαποστάσεις λίγο.
Ορθάνοιχτες τέλος γιατί θέλουν τους ανθρώπους, θέλουν τη ζωή και ξέρουν να την απολαμβάνουν. Η ζωή είναι ένα πέρασμα προσωπικό και διαφορετικό για τον καθένα. Έστω και αν από λάθος βρεθεί κανείς σε άγνωστο ή ξένο μονοπάτι, μπορεί να διαλέξει τελικά ποιο πραγματικά θέλει.