Το γλυκό και ο έρωτας

Τα στρογγυλά παλιομοδίτικα αλλά βαμμένα μπλε τραπεζάκια ήταν πάνω και κάτω από το πεζοδρόμιο με τις ψάθινες καρέκλες να τ’ αγκαλιάζουν με φροντίδα περιμένοντας να καθίσουμε.
Κάτι πήρε το μάτι μου μέσα στο μικρό ζαχαροπλαστείο και η εικόνα με τραβούσε σαν μαγνήτης.
Δεν πρόσεξα τον καλοβαλμένο σαραντάρη που με ακολουθούσε, σαν να ήθελε να με υποδεχτεί και να με ξεναγήσει.
Μπροστά μου ήταν μια βιτρίνα γεμάτη με ό,τι γλυκό είχα φανταστεί, το ένα ταψί δίπλα στο άλλο. Γλυκά σοκολατένια, σιροπιαστά, με άχνη, στρογγυλά, τετράγωνα, τρίγωνα, με κρέμα, με καρύδια και αμύγδαλα.
Ακούστηκε η φωνή του σαν από μακριά όταν άρχισε να μου παρουσιάζει τα δημιουργήματά του ένα – ένα, τις γευστικές ιδιαιτερότητές του, την πυκνότητα της κάθε κρέμας, τα υλικά που είχε φτιαχτεί.
Η φωνή αγκάλιαζε τις ηδονικές μου σκέψεις όταν θα είχα ένα από αυτά μπροστά μου.
Δεν αντιδρούσα καθόλου σε ό,τι έλεγε και προσπαθούσε με αγωνία να διερευνήσει ποιο θα ήταν εκείνο που θα με ικανοποιούσε.
Τα ήθελα όλα. Ήταν αδύνατο να διαλέξω αλλά μια φωνή έλεγε μέσα μου πως δεν είχα δει ακόμα το τέλειο. Συνέχιζε κάπως απογοητευμένος μέχρι που το μάτι μου έπεσε στα ταψιά που ήταν πάνω στη βιτρίνα.
Κάτι σκίρτησε μέσα μου και ρώτησα βέβαιος για την αρνητική του απάντηση:
– Το γαλακτομπούρεκο έχει φρέσκο βούτυρο μέσα;
Θίχτηκε. Έκανε ένα βήμα πίσω πειραγμένος και με φανερή την έκπληξη για το πώς φαντάστηκα πως δεν έχει φρέσκο βούτυρο μέσα.
Το παρήγγειλα για να μην συνεχιστεί η ένταση, αλλά δεν τον πίστεψα.
Σε λίγο μέσα σ’ ένα πανέμορφο μικρό πιάτο ένα μεγάλο όσο έπρεπε κομμάτι ήταν καθισμένο πάνω στο σιρόπι του με το πιρουνάκι δίπλα του.
Την κανάτα με το φρέσκο νερό ούτε που την πρόσεξα, το βλέμμα μου είχε επικεντρωθεί στο γλυκό. Ήταν από τη γωνιά του ταψιού κομμένο που πάντα μου άρεσε, γιατί αυτά που είναι στις γωνίες δεν είναι ξεδιάντροπα και άσεμνα όπως αυτά του κέντρου που θέλουν να επιδεικνύονται.
Καλό σημάδι σκέφτηκα.
Προσπάθησα να το κόψω με το πιρούνι αλλά έλειωσε όπως το πίεσα. Μόλις είχε βγει από το φούρνο. Ή έκπληξη άρχισε να γίνεται θαυμασμός. Ένα μικρό κομμάτι κατάφερα να το φέρω στο στόμα μου.
Αποσβολώθηκα. Ήταν ζεστό και μοσχομύριζε βούτυρο.
Το άφησα στο στόμα μου για λίγο δίχως να μασάω. Ήθελα να πειστώ πως πράγματι ήταν ό,τι ακριβώς είχα φανταστεί.
Προσπαθούσα να εντοπίσω τα αρώματα από τα υλικά της κρέμας και κατάφερα μόνο να νιώσω το ξύσμα πορτοκαλιού, τα υπόλοιπα σαν να μην μου το επέτρεπαν, προτιμούσαν να παραμείνουν μυστικά για να πετύχουν το στόχο τους που ήταν η απόλαυση. Έτσι έπρεπε, για να μην γίνει η απόλαυση μια ρουτινιάρικη διαδικασία τροφής.
Μασούσα αργά και προσεκτικά σαν να άκουγα κλασική μουσική και φοβόμουν μήπως χάσω την ιερότητα της κάθε νότας.
Το γλυκό γυρνούσε στο στόμα μου προσπαθώντας να ευχαριστήσει τον ουρανίσκο και τη γλώσσα μου.
Δεν μιλούσα, δεν σκεφτόμουν τίποτα είχε επικεντρωθεί όλο μου το είναι στη γεύση, οι υπόλοιπες αισθήσεις παρακολουθούσαν το γεγονός σιωπηλά.
Τα αρώματα και η γευστική τους ερμηνεία είναι πολύ προσωπική υπόθεση, το πώς δηλαδή θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη του καθένα, ποια συναισθήματα θα του προκαλέσει, πόση ηδονική ανάμνηση θ’ αποθηκεύσει, με ποιες παλιότερες στιγμές της ζωής του θα το συνδέσει, αλλά κυρίως την επιθυμία να υπάρχει μια τέτοια γεύση στη ζωή του πάντα.
Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να τελειώσω και να αισθανθώ ευτυχής.
Δεν έβλεπα και δεν άκουγα τίποτε γύρω μου και μόνο όταν πια επανήλθα από την ηδονική απόλαυση κατάλαβα πως ο ζαχαροπλάστης με κοίταζε διακριτικά και το βλέμμα του είχε την χαρά της επιβεβαίωσης.
Τον κοίταξα και συμφώνησα με τα μάτια πως είχε δίκιο όταν θύμωσε από τις ανάγωγες ερωτήσεις μου για την ποιότητα.
Έμεινα λίγο ακόμα, πλήρωσα και έφυγα.
Περπατώντας σκεφτόμουν πως όλο αυτό που έζησα έμοιαζε με τον έρωτα.
Που τον ψάχνεις στη βιτρίνα και βρίσκεται στο πιο αναπάντεχο σημείο.
Στη θέση του γλυκού είναι το αντικείμενο του πόθου.
Όταν το κομμάτι είναι από τη γωνία του ταψιού, έχεις να κάνεις με σεμνό άνθρωπο που δεν του αρέσει να επιδεικνύεται.
Στη θέση του ζαχαροπλάστη η αόρατη δύναμη που σε καθοδηγεί εκεί που ποθείς.
Που στο φέρνει μπροστά σου όταν δεν το περιμένεις.
Η μοναδική διαφορά είναι πως όταν ερωτεύεσαι το τελετουργικό της γεύσης το τηρούν εξ’ ίσου ευλαβικά όλες οι αισθήσεις. Σαν ιέρειες σε αρχαίο ναό.
Τα βλέμματα που ανταλλάσσονται, οι ήχοι από τα λόγια αγάπης, το άγγιγμα όλου του κορμιού και οι μοναδικές μυρωδιές που αποπνέει το αντικείμενο του πόθου σε κάνει να νοιώσεις ολοκληρωμένος.

Χρόνια σας πολλά!