Τα σεμεδάκια
Σε πείθει λοιπόν ο παιδής (παιδής τρόπος του λέγειν όταν είσαι 45 πλας) να συναντηθείτε, γιατί είσαι πολύ όμορφος, γιατί είσαι ο άντρας της ζωής του (χωρίς να σε ξέρει), γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα και άλλα τέτοια περίεργα.
Λες ας πάω, έτσι για το ρεπορτάζ να δω τι πράμα είναι.
Στις φωτογραφίες δεν έδειχνε άσχημος, αν τον πείσω κιόλας να μην ανοίξουμε καμιά συζήτηση, ίσως το σώσω το έργο.
Χτυπάς το κουδούνι, ανεβαίνεις στον πέμπτο και μόλις μπαίνεις στο χωλ βλέπεις ένα σπίτι γεμάτο σεμεδάκια.
Σε κάδρα στους τοίχους, σε τραπέζια μικρά και μεγάλα, σε καρέκλες, στην τηλεόραση, στα φωτιστικά, παντού.
Με τα χίλια ζόρια δέχεται να ανοίξει το σαλόνι για πιείτε έναν καφέ εκεί και όχι στην κουζίνα. Το σεμεδάκι στο τραπέζι του σαλονιού τραβήχτηκε λίγο, ίσα να χωράει το φλιτζάνι και το νερό. Απαγορευόταν να μετακινηθεί.
Ένα εσωτερικό «Ωχ» βγαίνει αυθόρμητα από μέσα σου.
Το σεμεδάκι μέσα σου έχει ταυτιστεί με τη σβάστικα, μια υποτιθέμενη καθαρότητα εκφράζουν και τα δυο, τα έπλεκαν εκείνες οι συμπεθέρες οι εξηντάρες που με το βλέμμα το υποτιθέμενο καλοσυνάτο, κοίταζαν πάνω από τα γυαλιά πρεσβυωπίας πλέκοντας, για να ελέγξουν τα πάντα και να επιβάλλουν με το χαμόγελο την τάξη που εκείνες θεωρούσαν σωστή.
Σκέφτεσαι μπλέξαμε και πώς θα ξεφύγουμε, αλλά σε σώζει η εμπειρία.
-Η μητέρα σου τα κέντησε; Είναι η μαγική φράση, λες κάτι καλό για την μαμά και ησυχάζει.
-Ναι όλα μόνη της σου εξηγεί με μια περηφάνια που δεν κρύβεται.
Η μαμά εν τω μεταξύ έχει πεθάνει δυο χρόνια πριν, εννοείται πως ζούσαν μαζί και το σπίτι έμεινε απείραχτο, όπως το άφησε η συγχωρεμένη.
Σκέφτεσαι πως αν μείνεις θα είναι το φάντασμά της και στην κρεβατοκάμαρα.
Πάλι η πείρα σε σώζει: στέλνεις ένα μήνυμα σε φίλο να σε πάρει τηλέφωνο πως κάτι έκτακτο συνέβη και πρέπει να φύγεις βιαστικά.
Τώρα το πίστεψε, δεν το πίστεψε λίγο σ’ ενδιαφέρει αναπνέοντας τον καθαρό αέρα της πόλης.