Τέσσερις πράξεις – Τέσσερις χαρακτήρες

Θα μπορούσε κανείς να κατατάξει τους χαρακτήρες των ανθρώπων σε τέσσερις κατηγορίες, όσες είναι και οι τέσσερις πρώτες και βασικές πράξεις στα μαθηματικά: πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμός και διαίρεση.
Η κάθε κατηγορία έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, στα οποία μπορεί να πει κάποιος πως του ταιριάζουν στη ζωή του ή όχι.
Ας τα δούμε λίγο πιο προσεκτικά.
Εκείνος που του αρέσει να προσθέτει, είναι ο ανασφαλής, αυτός που θέλει να έχει στην άκρη περίσσευμα που ίσως ποτέ δεν θα του χρειαστεί.
Είναι αυτός που θεωρεί πως δικαιούται να έχει πολλά έστω και αν δεν το αξίζει.
Συγκεντρώνει πλούτο, αριθμό εραστών, φίλων, αντικειμένων ό,τι τέλος πάντων θα είναι χρήσιμο για να το επιδεικνύει.
Για να φαίνεται πολύς έστω και αν δεν είναι. Για να κρύψει πίσω από τον όγκο την ανεπάρκειά του σαν άνθρωπος και το φόβο του μήπως και δεν τον προσέξουν, δεν τον αναγνωρίσουν.
Εκείνος που πολλαπλασιάζει, είναι ο υπερβολικός, ο ξερόλας. Όλες οι πράξεις του στηρίζονται όχι σε κάτι που πραγματικά είναι αλλά στο πολλαπλάσιο που φαντάζεται.
Είναι αυτός που μια βροχή θα την περιγράψει σαν κατακλυσμό, μια ζεστή μέρα σαν καύσωνα.
Θα παρουσιάσει ένα απλό γεγονός σαν κάτι παγκόσμιας σημασίας.
Αυτός που το τίποτα θα προσπαθήσει να σε πείσει πως είναι σημαντικό.
Είναι γνώστης όλων των επιστημών, έχει άποψη για τα πάντα, χρησιμοποιεί άχρηστα επιχειρήματα στο λόγο του, προκειμένου να πείσει τον άλλον πως δεν είναι κάποιος τυχαίος ή έστω γνώστης ενός γεγονότος ή μιας επιστήμης, αλλά πως είναι κάτι πολλαπλάσιο από αυτό που βλέπει ο άλλος.
Εννοείται πως μια προσωπική του εμπειρία είναι απόδειξη ενός γενικότερου ή ακόμα και πανανθρώπινου γεγονότος.
Η άχρηστη ματαιοδοξία του, η δυσπιστία που πολύ σύντομα αρχίζει να έχει το περιβάλλον απέναντί του πολύ σύντομα, τον καταρρακώνουν και τον φέρνουν πολύ συχνά σε απόγνωση.
Η τρίτη κατηγορία είναι ο χαρακτήρας που διαιρεί.
Αυτός μου μοιράζεται, που δεν τα κρατάει όλα για τον εαυτό του.
Αυτός που θέλει να περνάει καλά αλλά μαζί του και οι αγαπημένοι του άνθρωποι.
Είναι αυτός που θα φροντίσει να μη στερηθεί κανένας κάτι που του περισσεύει.
Είναι αυτός που θα φροντίσει τα αδέσποτα ζώα της γειτονιάς του να μη μείνουν χωρίς φαγητό και νερό.
Η δοτικότητά του είναι τόσο δεδομένη που το σπίτι του είναι πάντα γεμάτο από ανθρώπους που αποζητούν την καλοσυνάτη του προσφορά.
Δεν είναι όμως ηλίθιος, δεν θ’ ανεχτεί αδικία στο μοίρασμα. Έχει αποφασίσει πως αυτή η πράξη είναι το κομβικό του σημείο για να είναι σ’ επαφή με τους ανθρώπους.
Ποτέ δεν θα κρατήσει πισινές, ποτέ δεν θα σκεφτεί ας το κρατήσω αυτό για μένα ή να το κρύψει. Όλα θα τα μοιράσει γιατί θεωρεί πως όλοι δικαιούνται από αυτό που έχει εκείνος.
Είναι αυτός τέλος που ποτέ δεν θα ξεχωρίσει τα παιδιά του, θα μοιράζει πάντα δίκαια αυτά που θέλει να τους προσφέρει.
Τέλος είναι αυτός που αφαιρεί.
Ο ασκητής, αυτός που έχει μόνο όσα του χρειάζονται, έστω και αν μπορεί να έχει περισσότερα.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ικανός ν’ αποκτήσει όσα και οι άλλοι. Το αντίθετο, ίσως να είναι ο πιο ικανός γιατί του είναι πιο ξεκάθαρο τι ακριβώς θέλει.
Αυτός που αφαιρεί μιμείται τη φύση. Πιστεύει πως το κάθε πλάσμα επιδιώκει να έχει όσα ακριβώς του χρειάζονται στη διάρκεια της ζωής του. Τα υπόλοιπα του είναι βάρος, φόρτωμα άχρηστο που το κουβαλάει κανείς χωρίς λόγο.
Του αρκεί μια λιτή αξιοπρεπής ζωή, έχει τόσα ρούχα όσα χρειάζεται και κυρίως δεν τον εντυπωσιάζει κανενός είδους κατανάλωση παρά μόνο ό,τι θα μπορούσε να κάνει το σώμα και την ψυχή του να είναι ικανοποιημένες.
Ποτέ δεν θα παρασυρθεί από αυτά που κάνουν οι υπόλοιποι των άλλων πράξεων, αντίθετα μπορεί να μην τις καταλαβαίνει πολλές φορές, αλλά δεν θα γίνει κριτικός ή επικριτικός. Μπορεί αν τον βαρύνουν πολύ ν’ απομακρυνθεί διακριτικά.
Είναι σεμνός γιατί δεν έχει ν’ αποδείξει σε κανέναν τίποτα, λιγόλογος αλλά κάνει σκέψεις με ουσία και δημιουργεί δυνατές και μακροχρόνιες σχέσεις.
Τον εμπιστεύονται γιατί πάνω του βλέπουν τη φυσική λειτουργία της ζωής που είναι η απλότητα και η μαγεία που αυτή αποπνέει.
Η έλλειψη του όγκου ή της υπερβολής του δίνει χώρο και χρόνο να σκεφτεί, να προγραμματίσει σωστά αυτό που θέλει, αλλά και ν’ αναπτύξει ιδιαίτερες ικανότητες και δυνατότητες. Αυτό ακριβώς που κάνει και η φύση στην προσπάθειά της να συνεχίσει τη μαγεία της ζωής.
Είναι ίσως ο μόνος που γνωρίζει καλά τι σημαίνει απόλαυση, γιατί το λίγο και το απλό που τον γοητεύει, δεν έχει σκεπαστεί από παραμυθένιους κόσμους.
Είναι πιο σαφές και πιο ξεκάθαρο.
Αυτές οι τέσσερις πράξεις, οι πιο απλές, απεικονίζουν και τον χαρακτήρα που έχουμε δίπλα μας.
Ίσως ακούγεται λίγο απλουστευτικό, ίσως πάλι να πει κάποιος πως θα μπορούσαν να συνυπάρξουν περισσότερες της μιας πράξης στον ίδιο άνθρωπο.
Ναι θα μπορούσε, μα τότε αρχίζει να γίνεται πολύπλοκο, δύσκολο, μπερδεμένο. Και ίσως η μια ν’ ακυρώνει την άλλη.
Οι πράξεις αυτές αντανακλούν ακριβώς και το συναισθηματικό χαρακτήρα του καθένα. Άλλος αγαπάει και το εξωτερικεύει με υπερβολή, άλλος με επίδειξη και άλλος με σεμνότητα, όπως ακριβώς και στον έρωτα. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι περισσότεροι, αυτό αλλάζει ανάλογα με την περίοδο και τις κοινωνικές συνθήκες που θα βρεθεί ο καθένας.
Αυτό που έχει σημασία είναι να δει κανείς ποια πράξη του ταιριάζει να έχει δίπλα του, ποια τον γοητεύει, τον γαληνεύει ή του προκαλεί ερωτισμό.
Κανείς δεν γεννιέται σαν μια πράξη, η ζωή του μπορεί να έχει πολλά στάδια και να μετακινηθεί ανάλογα με τις δικές του ανάγκες, ψυχικές και σωματικές.
Το θέμα βρίσκεται στη στιγμή που του φέρνει η ζωή μπροστά του μια πράξη, ν’ αποφασίσει αν ταιριάζει, αν κολλάει, αν γοητεύεται απ’ αυτήν.
Η μόνη ίσως δυσκολία που υπάρχει είναι να γίνει εμφανής από την αρχή ποιον άνθρωπο – πράξη έχουμε απέναντί μας.
Μα αξίζει τον κόπο μια τέτοια διερεύνηση, ίσως λύσει πολλά προβλήματα σχέσεων.
Τι λέτε;