Σημεία στίξης

Στο γραπτό λόγο τα σημεία στίξης θεωρούνται σκηνοθετικά εργαλεία.
Είναι παύσεις που λειτουργούν σαν σύμβολα καθορίζοντας τον τρόπο που θέλει ο γράφων να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες.
Στην ουσία θέλει να ορίσει τους κανόνες που θα τον προσέξουν, θα συνδεθούν, θα τον αποτρέψουν και σίγουρα θα τους προκαλέσει συναισθήματα.
Από τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί ο γράφων, και με λίγη παρατηρητικότητα μπορεί ο αναγνώστης να καταλάβει και την ψυχοσύνθεσή του.
Το κόμμα, για παράδειγμα, θέλει να χωρίσει μια πρόταση σε δυο μέρη, να κάνει τον αναγνώστη να πάρει μια νοητική ανάσα.
Αυτό δείχνει σεβασμό προς τον αναγνώστη.
Η τελεία είναι το τέλος, δεν έχει κάτι άλλο. Μπορεί να είναι και διαταγή, έχει έναν αυταρχισμό.
Το θαυμαστικό δείχνει τον ενθουσιασμό του γράφοντος. Εδώ θέλει προσοχή: μπορεί να είναι παραπλανητικός θαυμασμός για κάτι που δεν αποδέχεται ο αναγνώστης αλλά μπορεί να τον παρασύρει.
Σπάνια χρειάζεται να προστεθεί περισσότερα από ένα σημείο στίξης.
Εκείνοι που βάζουν πολλά, είτε δεν είναι βέβαιοι γι’ αυτό που θέλουν να πουν, κάτι σαν να το ψελλίζουν, είτε προσπαθούν με το πλήθος των σημείων να εντυπωσιάσουν, όπως θα έκανε κάποιος που θα φόραγε παρδαλά και επιδεικτικά ρούχα.
Μόνο η λιτότητα της χρήσης τους δυναμώνει την ένταση της πρότασης. Αλλιώς διαβάζεις κάτι και σκέφτεσαι πως έχεις μπροστά σου έναν πολυλογά που μιλάει και δεν λέει τίποτα.
Στον καθένα κάποια σημεία αρέσουν, κάποια άλλα όχι.
Το σημείο στίξης που αντιπαθώ εγώ είναι τα αποσιωπητικά (…)
Αυτός που τα χρησιμοποιεί αφήνει υπονοούμενα. Δεν γράφει αυτό που σκέφτεται για να μπορέσει να το αρνηθεί αν του το εντοπίσεις.
Δηλώνει φόβο να πεις τη σκέψη σου και ας συγκρουστείς.
Έχει πάντα μια διφορούμενη σημασία, ώστε αυτός που το διαβάζει να μπαίνει σε δίλημμα για την απάντηση στο κενό που του αφήνει αυτός που το γράφει.
Δεν έχει ευθύ λόγο, δηλώνει δειλία και πονηριά.
Σπάνια μπορείς να καταλάβεις τι θέλει να πει, αυτό άλλωστε είναι και ο σκοπός του: ν’ αφήσει ένα θολό τοπίο.
Χρησιμοποιούνται πολύ συχνά όταν ο γράφω θέλει να ειρωνευτεί, αλλά δεν τολμά να βρίσει γιατί θα έχει συνέπειες. Και η ειρωνεία είναι πράξη βίας.
Όποτε διαβάζω ένα κείμενο, δίνω μεγάλη σημασία στα σημεία στίξης που χρησιμοποιεί.
Είναι ένας ακόμη τρόπος να καταλάβω με ποιον έχω να κάνω μέσα στην εικονική πραγματικότητα που ζούμε.