Περί μεγεθών

Λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για μεγέθη.
Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα για ένα θέμα που τόσος λόγος έχει γίνει: το μέγεθος.

Όχι, μη φανταστείτε πως θα σας παρουσιάσω καμιά σοβαρή μελέτη Πανεπιστημίου, ή καμιά παγκόσμια έρευνα.
Θα αναλύσουμε τους τρόπους για να προστατευτείτε από εκπλήξεις.
Πάντως ένα είναι σίγουρο: μόνο αν κατέβει το βρακί μπορεί κανείς να είναι βέβαιος πως είναι καλά τα πράγματα.
Απλά καλό θα είναι πριν το κατεβάσει ο άλλος να μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε μερικά σημάδια πώς η φύση όταν αποφασίσει να προικίσει ξέρει τι κάνει.
Ας πιάσουμε τους γενικούς κανόνες.
Στην κορυφή βρίσκεται το «δόγμα» : προικισμένος και μυαλό δεν ταιριάζουν. Δεν χρειάζεται να σκέφτεται, να προβληματίζεται, να ψάχνει πολλά – πολλά. Τ’ αναλαμβάνει όλα το όπλο του. Όσο χαμηλώνει δηλαδή ο μέσος όρος του IQ τόσο αυξάνει το μέγεθος. Αν δεις κάποιον πολυλογά, που τα ξέρει όλα, που παινεύει πολύ τον εαυτό του, άστο δεν το ‘χει. Προσπαθεί με τα λόγια να προσθέσει πόντους. Προτίμησε κάποιον λιγομίλητο, είναι βέβαιο πως θα είναι καλύτερα. Αν βέβαια αποφασίσει να μιλήσει για κάτι που τον ενδιαφέρει, ο τόνος της φωνής θα είναι επιθετικός. Φιλικά ή ερωτικά, δεν μπορεί να μιλήσει ήρεμα, μιλάει και καταλαβαίνεις πως πηδάει εκείνη τη στιγμή. Μην περιμένεις ν’ ακούσεις τίποτε φοβερό, είπαμε απλά πράγματα όπως είναι και τα πάντα στη φύση.
Καταλαβαίνω, είναι δύσκολη η διάκριση μεταξύ του πολυλογά και του προικισμένου, αλλά αυτά μαθαίνονται με τον καιρό.
Σαν ψυχοσύνθεση ποτέ δεν θα συναντήσετε προικισμένο που να είναι βίαιος ή καυγατζής. Σε καμιά περίπτωση επίσης δεν είναι ξινός, ύπουλος, είρωνας ή κακός. Ξέρει πως είναι αρχηγός και δείχνει πάντα κατανόηση από ανωτερότητα ακόμη και σ’ αυτούς που δεν τον σέβονται.
Θα εξετάσουμε λοιπόν τις δυο κατηγορίες εξωτερικών «σημάτων» για να μπορέσουμε να καταλάβουμε λίγο τα εμφανή ανατομικά σημάδια στο σώμα ενός άντρα.
Στην κορυφή βρίσκονται τα χέρια. Αν δεις χοντρά δάχτυλα πήγαινε άφοβα, δεν θα χάσεις. Λεπτά ή μακριά δάχτυλα είναι πάντα προς αποφυγή.
Κατόπιν ρίχτε μια ματιά στον καρπό, στο μέρος εκείνο δηλαδή που βρίσκεται αμέσως μετά την παλάμη. Όσο πιο χοντρός είναι ο καρπός τόσο πιο ευτραφές είναι το όπλο του.
Δεύτερο αλλά εξ’ ίσου σημαντικό είναι το καρύδι στο λαιμό. «Καλό παιδί και λαιμοκαρυδάτο» έλεγαν οι παλιότεροι που δεν γνώριζαν από πανεπιστημιακές μελέτες. Και δεν έπεφταν ποτέ έξω.
Κάτι που είναι λίγο προς αμφισβήτηση, αλλά πολλοί επιμένουν πως είναι ένα σημαντικό δείγμα είναι η μεγάλη μύτη. Είναι ακόμα στην έρευνα.
Τελειώνοντας με το πάνω μέρος του σώματος και σε περίοπτη θέση ενδείξεων, είναι ο χοντρός λαιμός. Πηγαίνετε χωρίς δισταγμό μαζί του. Δεν θα το μετανιώσετε.
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω, αμέσως μετά τη μέση, παρατηρείστε τους γλουτούς.
Μεγάλοι ή πεταχτοί γλουτοί είναι αντιστρόφως ανάλογοι με το μέγεθος. Μπορεί να είναι πολύ ελκυστικοί στο μάτι, αλλά μιλάμε για άλλο θέμα σήμερα. Δεν μιλάω για γυμνασμένους γλουτούς, εκεί μπερδεύονται λίγο τα πράγματα αλλά θα σας βοηθήσουν τα υπόλοιπα σημάδια. Μιλάμε για το φυσικό φούσκωμα. Όσο φουσκώνει το παντελόνι πίσω, τόσο ξεφουσκώνει μπροστά. Αν συναντήσετε κάποιον από τους λεγόμενους «άκωλους» θα σας κάνει να καμαρώνετε πολύ μετά, από τη δυσκολία στο περπάτημα εννοώ. Βεβαιωμένο.
Και καταλήγουμε σε μια ακόμα αμφιλεγόμενη θεωρία: αυτήν των μεγάλων πελμάτων. Δεν έχει αποδειχτεί ακόμα και μάλλον αυτοί που την υποστηρίζουν είναι κρυφοποδολάγνοι.
Πάντως μην σας παρασύρει το ύψος, όσο προστίθενται πόντοι επάνω τόσο αφαιρούνται από κάτω. Όσο για τους κοντούς η λαϊκή σοφία ξέρει καλύτερα: «ο κοντός ή πουλί ή φωνή» λέει μια παλιά παροιμία. Αν συναντήσετε κοντό πολυλογά, πηγαίνετε στον επόμενο. Αν είναι λιγομίλητος πειραματιστείτε ελεύθερα.
Ας προσεγγίσουμε τώρα το θέμα μας με τη στάση του σώματος.
Προσπαθήστε να τον παρατηρήσετε όταν δεν σας βλέπει, γιατί συνήθως οι προικισμένοι είναι σεμνοί, δεν έχουν ανάγκη κάποιας επίδειξης.
Όταν περπατούν λοιπόν, θα δείτε πως υπάρχει μια μικρή δυσκολία να κλείνουν τα πόδια. Πολύ μικρή αλλά ένα έμπειρο μάτι θα το παρατηρήσει αμέσως. Το ίδιο και όταν κάθονται. Σπάνια θα τους δείτε να κάθονται σταυροπόδι, θα έχουν σχεδόν πάντα λίγο ανοιχτά τα πόδια για να δώσουν χώρο στο καμάρι τους. Πολλές επίσης φορές, και πάντα όταν δεν τους βλέπουν, θα τους δείτε να βάζουν το ένα χέρι μπροστά, μέσα από το παντελόνι για να το βολέψουν λίγο, να μην τους ενοχλεί.
Σοβαρό επίσης «σημάδι» στη στάση τους σώματος είναι που προτάσσουν πολλές φορές, όταν είναι όρθιοι, την περιοχή για την οποία είναι περήφανοι. Πάντα όμως, όχι μόνο όταν τους βλέπουν. Θέλουν να δείξουν όχι αυτό που διαθέτουν, αλλά πως είναι έτοιμοι.
Αυτά σε γενικές γραμμές με το σώμα.
Θα σας πω δυο λόγια για την έκφραση του προσώπου, σημαντικό δείγμα επίσης. Το βλέμμα είναι πάντα λίγο απλανές με ελάχιστα κατεβασμένα τα βλέφαρα και μια ακόμα πιο μικρή δόση υπεροψίας. Όλα αυτά δυσδιάκριτα, κάτι σαν τον αρχηγό που όχι μόνο δεν τον αμφισβητεί κανένας από τους υπόλοιπους αλλά τον σέβονται και τον εκτιμούν για τις «δυνάμεις» του.
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως όλη η ύπαρξή τους περιστρέφεται γύρω από το όπλο τους. Μπορεί να τους λέτε τα πιο σοβαρά πράγματα αλλά δύσκολα μπορούν να σας παρακολουθήσουν, προτιμήστε κανένα παραμυθάκι και θα δείτε πως θα γλυκάνει το πρόσωπό τους σαν μωρού παιδιού.
Συνήθως δεν είναι όμορφοι, από μέτριας ομορφιάς έως και σκατόφατσες θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς. Είναι σπάνιο να βρεις κάποιον αντικειμενικά όμορφο και προικισμένο. Αν σας τύχει τότε είστε τυχεροί. Αν δε σας τύχει όμορφος προικισμένος και έξυπνος τότε έχετε πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου.
Α! παραλίγο να το ξεχάσω: αν δείτε να οδηγεί φτηνό αυτοκίνητο φουσκωμένο με αεροτομές και μεγάλα λάστιχα, γεμάτο με ηχεία και ενισχυτές απ’ όπου ακούγονται σκυλάδικα, ξεχάστε τον ελεύθερα. Επειδή δεν φουσκώνει αλλού το προσπαθεί με το αυτοκίνητο. Το ίδιο ισχύει αν η μηχανή του κάνει θόρυβο πολλαπλάσιο του κατασκευαστή.
Την ανατομία ενός σώματος την καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και η περιοχή που κατάγεται. Στη χώρας μας υπάρχει, πάντα με επιτόπιες έρευνες και ανταποκρίσεις, η εξής κατάταξη ανά περιφέρεια:
Κατ’ αρχήν η συμπεριφορά του «αγοριού» είναι ίδια με την τοπική συμπεριφορά των αντρών, αν μπορούσε κανείς να του προσδώσει ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Του Κρητικού δηλαδή πριν κάνει το χρέος του θα πει μια μαντινάδα για να ξεγελάσει την ερωτική αναμονή, του Κεφαλλονίτη θα είναι πεισματάρης, του Μακεδόνα θα είναι υπεροπτική και ετοιμοπόλεμη, του Πελοποννήσου θα κάνει πονηριές για να ξεγελάσει και γενικά παρατηρείστε την τοπική συμπεριφορά και να περιμένετε κάτι αντίστοιχο αν όχι το ίδιο και στα «μωρά» τους.
Πρώτη και με διαφορά είναι η Στερεά Ελλάδα. Αν ακούσετε ειδικά Αγρίνιο τότε είστε σε καλό δρόμο.
Δεύτερη είναι η Μακεδονία. Η ανάμιξη των φυλών ανά τους αιώνες με τους βόρειους (Αρβανίτες και Βλάχους ειδικά) είχε θεαματικά αποτελέσματα.
Τρίτη είναι η Πελοπόννησος. Πιο πονηρά αλλά αξιόπιστα στη δουλειά τους όπλα.
Τέταρτη είναι η Κρήτη. Πολλή φασαρία για το τίποτα. Μην δώσετε πολλή σημασία στην αγριάδα, εστιαστείτε στις μαντινάδες, έτσι συμπεριφέρονται και τα “μωρά” τους.
Το ίδιο και οι νησιώτες. Έχουν το χορό και το ψάρεμα μέσα τους, το ίδιο κάνουν και στον έρωτα. Ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι και χρησιμοποιούν το “μωρό” τους σαν πετονιά ή σαν να χορεύουν.
Τελευταία άφησα την Αττική. Πολλά λόγια, πολλές ευαισθησίες αλλά λίγα αποτελέσματα στο ζητούμενο της έρευνάς μας.
Αυτά σε γενικές γραμμές για τα μεγέθη. Η εμπειρία βέβαια είναι αναντικατάστατη. Δεν χρειάζεται μετά από καιρό να παρατηρεί κανείς προσεκτικά, αυτός που το έχει το αποπνέει ακόμη και από μακριά.
Δεν ξέρω πόσο μπορεί να σας επηρεάσουν αλλά μην αρχίσετε τώρα να κοιτάζετε σαν ανθρωπολόγοι τους συντρόφους σας. Δεν είναι σωστό.
Άλλωστε υπάρχει και ο απαράβατος κανόνας διαχρονικά: οι “μεγάλοι” είναι ερωτικά τεμπέληδες. Θα τα περιμένουν όλα από εσάς.