Ο ψυχαναγκαστικός

Υπάρχουν γύρω μας οι λεγόμενοι «ψυχαναγκαστικοί» άνθρωποι.
Είναι αυτοί που κάνουν κινήσεις που άλλοι τις θεωρούν περιττές ενώ για τους ίδιους είναι σημαντικές.
Πίσω από κάθε τέτοια κίνησή τους υπάρχει μια αντίστοιχη, ή παρόμοια σκέψη που τους βασανίζει στην αντίθετη μορφή της.
Δηλαδή:
-Κάποιος που πλένει συνέχεια τα χέρια του, έχει κάνει με αυτά κάτι που θεωρεί εκείνος κακό και προσπαθεί με το πλύσιμο να το «καθαρίσει».
-Κάποιος που θέλει να υπάρχει μια απόλυτη τάξη σε αντικείμενα, στα ρούχα του ή οπουδήποτε αλλού, σίγουρα έχει μεγάλη αταξία στο μυαλό του, αλλά κυρίως στην ψυχή του και προσπαθεί να την ισορροπήσει μ’ αυτόν τον τρόπο.
-Άλλος ελέγχει πολλές φορές αν είναι κλειδωμένη η πόρτα το βράδυ. Αναρωτηθείτε τι είδους εισβολέα φοβάται. Τις πιο πολλές φορές δεν είναι ο κλέφτης αλλά αυτός που θα καταλάβει τι σκέφτεται ή πώς νιώθει. Μεγάλος ο κίνδυνος, τόσα χρόνια πάλεψε να τα κρύψει.
Κλειδωμένες ψυχές, ούτε δίνουν ούτε παίρνουν.
Πολλά τα παραδείγματα και συνήθως εκνευρίζουν τους γύρω τους.
Μια δεύτερη ματιά χρειάζονται και κατανόηση.
Και σίγουρα βοήθεια κάποιου ειδικού.
Είναι πολύ βασανιστικό αυτό που ζουν και ας εκνευρίζει τους πάντες.
Συμπεριφερθείτε τους σαν να είναι μικρά παιδιά την ώρα του ψυχαναγκασμού τους, δεν μπορούν να δουν αυτό που εσείς θεωρείτε λογικό.
Όσοι αντέχετε βέβαια να το κάνετε, δεν είναι πάντα εύκολο.
Η ζωή όμως θα στον φέρει μπροστά, σαν να θέλει να δοκιμάσει τις αντοχές σου.
Και στον έφερε, έτσι απρόσμενα.
Τηλεφωνιέσαι 2-3 φορές πριν γνωριστείτε από κοντά.
Λες πάμε να πιούμε ένα τσάι να δει ο ένας τον άλλον μην τρέχουμε άδικα μετά, καθόσον οι φωτογραφίες πολλές φορές είναι τελείως διαφορετικές από την πραγματικότητα.
Πεισματικά αρνείται: όχι έλα από το σπίτι, βαριέμαι τα τσάγια.
Βγάζει μια αμεσότητα η πρόσκληση και τσιμπάς.
Δεν το κάνεις ποτέ αλλά λες σοβαρός ακούγεται ας το τολμήσω, έστω από περιέργεια.
Με τα πολλά φτάνεις στη διεύθυνση που σου έδωσε.
Βαριά σιδερένια εξώπορτα που μόλις ανοίγει βλέπεις μπροστά σου το σκηνικό της Δυναστείας. Είσαι βέβαιος πως από κάπου θα βγει η Τζόαν Κόλλινς να σου ζητήσει φωτιά για το τσιγάρο της.
Γύρω από την τεράστια φωτισμένη πισίνα συγκροτήματα πολυκατοικιών υπερπολυτελή. Αρκετά μπαλκόνια με κρυφό φωτισμό, αλλά άνθρωπο δεν έβλεπες πουθενά. Σαν να τους είχαν κλειδωμένους μέσα.
Το ίδιο φωτισμένο τέλεια το συγκρότημα, αλλά υπήρχε μια ησυχία που σε ανατρίχιαζε. Σαν να μη ζούσε κανείς στα διαμερίσματα.
Αρχίζει να έχει ενδιαφέρον κινηματογραφικά πια.
Σ’ έχει ενημερώσει πως θα χτυπήσεις το τάδε κουδούνι στην πτέρυγα Β.
Και μπαίνεις στο σπίτι.
Νοσοκομείο πρώτης κατηγορίας.
Βγάζεις τα παπούτσια αμέσως χωρίς να στο ζητήσει, σου το επιβάλλει το περιβάλλον (είχες φορέσει τις καλές κάλτσες χωρίς τρύπα, ευτυχώς).
Ψάχνεις απελπισμένα για έναν κόκκο σκόνης, κάποιο ρεσώ να μην είναι απόλυτα στοιχισμένο, κάποια κουρτίνα να μην είναι ακριβώς το χρώμα που θα ταίριαζε με την πανακρίβου τραπεζαρία.
Έψαχνες απεγνωσμένα μια ατέλεια για να μην νιώθεις πως θα σε βάλουν στο χειρουργείο.
Αδίκως.
Μπλέξαμε λες με ψυχαναγκαστικό και πώς θα γλυτώσουμε.
Ό,τι θέμα και αν ανοίξεις για συζήτηση κλείνει στην τρίτη φράση.
Δεν βρεθήκαμε εδώ για συζητήσεις ήταν το κλίμα, που όσο πήγαινε όλο και πιο πολύ γινόταν ψυχρό.
Εννοείται πως δεν σου επιτρέπει ούτε στη βεράντα να καπνίσεις.
Οι δικές σου ανάγκες και επιθυμίες προφανώς και δεν έχουν καμιά θέση στη συνάντηση.
Εννοείται πως δεν σου προσφέρει ούτε ένα ποτήρι νερό.
Θα ήταν σε απόλυτη τάξη στο ολοκαίνουργιο συρτάρι και πώς να ζήσει μετά στην αταξία που θα έλειπε το ένα;
Παρ’ όλα αυτά σου λέει πως του αρέσεις και σε πιάνει πανικός γιατί είσαι βέβαιος πως στο κρεβάτι θα φορέσει γάντια μιας χρήσης και ίσως μάσκα στο πρόσωπο.
Δίνεις μάχη και καταφέρνεις να καπνίσεις ένα τσιγάρο στη βεράντα, όπου δεν σου δίνει παντόφλες και είσαι με τις κάλτσες (μην μολυνθούν και οι παντόφλες).
Στο υπέροχο κλουβί που βρισκόταν στη βεράντα είχε παραδείσια πουλάκια. Γίνεσαι έξαλλος που τα έχει στο κλουβί αλλά δεν σ’ αφήνει ούτε στιγμή από τα μάτια του, αλλιώς τώρα θα πέταγαν ακόμα.
Είχες διαρκώς την αίσθηση πως κάτι πρέπει να γίνει επειδή έχει προγραμματιστεί.
Η ρουτίνα και η ακριβής επανάληψη κινήσεων και πράξεων του ψυχαναγκαστικού ανθρώπου είναι τρόπος ζωής.
Το μεγαλοστέλεχος της πολυεθνικής είχε μόνο λίγη ώρα και σε χρειαζόταν για τις ανάγκες του. Δεν σε έβλεπε, δεν σε άκουγε.
Του δίνεις ευγενικά 2-3 τηλέφωνα που κάνουν delivery γκόμενους και τον αφήνεις.
Ίσως να μην κατάλαβε, ίσως να μην καταλάβει ποτέ.
Κοιτάζοντας τον ουρανό μετά ευχαριστείς το σύμπαν που είσαι χορτάτος.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά έψαχνε και σχέση.
Βοήθεια!