Ο καφές

Πολλές φορές μπορεί κανείς να καταλάβει τι άνθρωπο έχει δίπλα του, από τις απλές καθημερινές του πράξεις.
Ο Κώστας με τον Αντώνη ήταν αρκετό καιρό μαζί, αλλά οι καυγάδες τους τον τελευταίο καιρό ήταν πια συνεχείς. Μετά από τον τελευταίο τρικούβερτο που ρίξανε, ο Κώστας καθόταν αποκαμωμένος στον καναπέ και τον παρατηρούσε σχεδόν αφηρημένα να μεταφέρει τον καφέ στο τραπέζι.
Τον κοίταζε που είχε αγωνία να μην του χυθεί στη διαδρομή, κρατώντας το πιατάκι με το φλιτζάνι και με τα δυο του χέρια. Το βλέμμα του Αντώνη ήταν στραμμένο αποκλειστικά σ’ αυτό χωρίς να φεύγει ούτε στιγμή, παρακολουθώντας τις κινήσεις της στάθμης του υγρού. Δεν έριχνε ούτε μια ματιά γύρω του, κάνοντας προσεκτικά και μικρά βήματα, προσπαθώντας να μη χάσει την ισορροπία του, και να μην πέσει πάνω σε κάποιο αντικείμενο.
Δεν μπορούσε να καταλάβει πως η μεταφορά του απαιτούσε να έχει επαφή με όλο το περιβάλλον γύρω του, πως δεν έπρεπε να κοιτάζει σχεδόν καθόλου το φλιτζάνι, να έχει σταθερό βηματισμό βλέποντας πού πατάει και πού θα στηριχτεί στην ανάγκη. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το περιβάλλον στη διαδρομή προς το τραπέζι ήταν χρήσιμος σύμμαχος σ’ αυτό που προσπαθούσε να κάνει, όχι αντίπαλος. Τις περισσότερες φορές ο καφές χυνόταν.
Και τότε κατάλαβε την αιτία της συνεχούς έντασης μεταξύ τους. Σαν αποκάλυψη.
Το ίδιο έκανε ο Αντώνης και με τις σχέσεις του. Εστίαζε την προσοχή του σ’ ένα στοιχείο του χαρακτήρα ή του σώματος εκείνου που θα ‘θελε να είναι μαζί, χάνοντας έτσι τη συνολική του εικόνα. Ό,τι συνδεόταν άμεσα ή έμμεσα μ’ αυτόν, δεν το έβλεπε. Η προσπάθεια για προσέγγιση, που τόσο πολύ ποθούσε, μετουσιωνόταν σε μονομανία. Έτσι δεν εύρισκε ερμηνείες και απαντήσεις, θύμωνε εύκολα, και απογοητευόταν ακόμα πιο εύκολα.
Το ίδιο ακριβώς έκανε και με τον Κώστα. Εστίαζε την προσοχή του σε κάτι, συνήθως αρνητικό, όπως τη στάθμη του καφέ, και έχανε τη συνολική του εικόνα.
Μπορεί να γινόταν μεγάλη φασαρία γιατί δεν έβαλε την οδοντόκρεμα στη θέση της, αλλά το ότι ξενύχτησαν απολαμβάνοντας τον έρωτα, δεν το σκεφτόταν. Το ότι γι’ αυτόν το λόγο είχε αργήσει να πάει στη δουλειά του ούτε που πέρναγε από το μυαλό του. Κόλλαγε στην οδοντόκρεμα.
Ή του έκανε επίθεση υποτιμώντας τον επειδή «δεν πιάνουν τα χέρια του» να επισκευάσει μια πρίζα. Το ότι τα χέρια αυτά του προκαλούσαν τόση ηδονή και απόλαυση, το έβαζε στην άκρη.
Έβλεπε μόνο το αποτέλεσμα.
Απομόνωνε τις πράξεις του Κώστα και αδυνατούσε να τον δει συνολικά, πώς ζούσε, πώς ήταν η κατάσταση στην οικογένειά του, πώς πέρασε την μέρα του, τίποτα.
Δεν μπορούσε να καταλάβει πως κάθε σχέση έχει τα πάνω και τα κάτω της. Και πως μέσα από αυτά δυναμώνει η αγάπη και η επιθυμία και ο έρωτας.
Τον τελευταίο καιρό ο κίνδυνος απόλυσης του Κώστα ήταν πολύ πιθανός με τις περικοπές που έκανε η εταιρεία που εργαζόταν.
Αυτό, όπως ήταν φυσικό, του δημιουργούσε έναν πανικό, μια ανασφάλεια για το μέλλον και μια κακή διάθεση. Προσπαθούσε να μην του το δείχνει για να μην τον στεναχωρήσει, αλλά μέσα του ήταν χάλια.
Αυτή η διάθεση εμφανίστηκε ένα βράδυ την ώρα που έκαναν έρωτα. Ο Κώστας δεν είχε στύση.
Ο Αντώνης αδύνατον να το καταλάβει. Το πήρε προσωπικά.
Άρχισε να τον κατηγορεί πως δεν τον θέλει πια, πως κάποιον άλλον έχει στο μυαλό του και πέρασε ένα τρίωρο που κόντευε να τον σκάσει.
Άδικα προσπαθούσε ο Κώστας να του εξηγήσει πως το σεξ είναι μια μηχανή που λειτουργεί και με το μυαλό και με το σώμα.
Τίποτε. Ανένδοτος.
Εκεί είναι που άρχισε ο φαύλος κύκλος. Ο Αντώνης τον κατηγορούσε, ο Κώστας μέσα σε όλη την απελπισία του πληγωνόταν ακόμα περισσότερο που δεν τον καταλάβαινε, μέχρι που κόντεψαν να παίξουν ξύλο.
Ακόμα και οι μεγάλοι αθλητές, όταν εστιάζονται στο στόχο τους για να κερδίσουν έναν αγώνα, ποτέ δεν βλέπουν μόνο το τέρμα. Έστω κι αν το άθλημα δεν είναι ομαδικό. Πάντα έχουν μεγάλη αντίληψη για το περιβάλλον που βρίσκονται, ακούν τις φωνές από τους θεατές, ελέγχουν την ταχύτητα του ανέμου, έχουν στο μυαλό τους τις τελευταίες οδηγίες του προπονητή τους.
Αν κάποιος πάρει την μπάλα στα πόδια του και χωρίς να λάβει κανέναν υπόψη γύρω του προσπαθήσει να βάλει μόνος του γκολ, το σχεδόν σίγουρο αποτέλεσμα είναι ν’ αποτύχει ή να του κλέψουν την μπάλα.
Τώρα, βλέποντάς τον κατάλαβε πως ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει και στις δυο περιπτώσεις: στη μια να χυθεί ο καφές και στην άλλη να χαθεί η επαφή.
Και στις δυο περιπτώσεις κοινό στοιχείο η απώλεια της απόλαυσης που χάνεται στη λάθος διαδρομή προς αυτή.
Και στις δυο περιπτώσεις πρωταγωνιστής είναι η τραγωδία της αντίληψης του συνόλου.
Αν τον θέλεις στη ζωή σου τον άνθρωπο που εστιάζεται μόνο στη στάθμη του καφέ υπάρχουν δυο επιλογές:
Ή του μαθαίνεις πώς να τον μεταφέρει για να μην του χυθεί, δείχνοντάς του δηλαδή το περιβάλλον που κινείται με το φλιτζάνι.
Ή φεύγεις. Ειδικά αν αρνείται ν’ ακούσει όπως συνήθως γίνεται.
Η μοναξιά είναι πάντως δεδομένη σ’ εκείνους που αρνούνται ν’ ακούσουν.
Η μοναξιά είναι δεδομένη αν εστιάζεται κανείς μόνο στον κάθε μορφής «καφέ» ή στην κάθε μορφής «οδοντόκρεμα».
Υπάρχει και ζωή πέρα από αυτά.
Και όλα όσα συμβαίνουν, έμμεσα ή άμεσα συνδέονται μεταξύ τους.