Ο καθένας θέλει το παραμύθι του

Κοιτάξτε προσεκτικά ένα παιδί που του διηγούνται ένα παραμύθι.
Είναι σιωπηλό, ενθουσιασμένο, με τις κόρες των ματιών του διεσταλμένες από την αγωνία και την προσοχή του όλη στα γεγονότα που ακούει.
Ζει μέσα στο παραμύθι, ταυτίζεται με τους ήρωες, όχι μόνο με το μυαλό αλλά στο κορύφωμα κάνει και κινήσεις σαν να συμβαίνουν μπροστά του όλα αυτά και να συμμετέχει και με το σώμα του.
Όταν πια τελειώσει η αφήγηση, είναι ήσυχο σαν να έχει κάνει το καθήκον του, έχει ξεχάσει οτιδήποτε συμβαίνει στην πραγματικότητα και το έκανε να ανησυχεί ή να μην είναι ευχαριστημένο.
Αυτό που κάνει ένα παραμύθι να έχει τόση δύναμη στην ψυχή ενός παιδιού είναι το γεγονός πως του δείχνει τον κόσμο που θα ήθελε να βρίσκεται, τον ήρωα που θα ήθελε να είναι και τον κακό που θα κατατροπώσει.
Έχει επίσης μεγάλη δύναμη γιατί περιγράφει γεγονότα στα οποία συμμετέχει το παιδί που είναι ψεύτικα, δεν είναι η πραγματικότητα.
Μα το πιο σημαντικό είναι πως του δίνει απαντήσεις για το πώς είναι ο κόσμος και πώς θα ήθελε να συμμετέχει σ’ αυτόν.
Το προετοιμάζει, έστω και με παρομοιώσεις, έστω και με υπερβολές, να μπορέσει την άλλη μέρα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητά του.
Του δίνει οράματα για το μέλλον και του διαμορφώνει τελικά ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα του.
Το παραμύθι λοιπόν.
Βλέπετε ομοιότητες σε συμπεριφορές με ενήλικες;
Αν ναι σωστά βλέπετε.
Δεν υπάρχει κανείς που να μην χρειάζεται το παραμύθι του.
Αν η τεράστια δυσκολία για ένα παιδί είναι πως του στέρησαν ένα παγωτό, η εξ’ ίσου τεράστια δυσκολία για έναν ενήλικα μπορεί να είναι πως δεν είναι τόσο όμορφος όσο θα ήθελε, πως δεν έχει το σπίτι που ονειρεύτηκε, δεν έχει τις φέτες στην κοιλιά που ζηλεύει στον κολλητό του και τόσα άλλα.
Και έρχεται η ώρα που ερωτεύεσαι έναν τέτοιο άντρα.
Καλός, χρυσός, άγιος αλλά όταν αρχίσει να σκέφτεται τι δεν έχει, ή τι θα ήθελε, χάνεται από μπροστά του αυτό που έχει τώρα.
Εξαφανίζεται η απόλαυση της αγκαλιάς, της συντροφικότητα και του πάθους.
Δεν μπορεί να δει αυτό που συμβαίνει γιατί το σκεπάζει αυτό που φαντάζεται πως θα έπρεπε να υπάρχει.
Αρχίζει να υποτιμά τον εαυτό του, να χάνει την αυτοεκτίμησή του και τελικά η πραγματικότητα του γίνεται ανυπόφορη.
Τον αγάπησες όμως για όλα τα υπόλοιπα που έχει και που σε γοήτεψαν.
Τι θα κάνεις;
Ειδικά στις μεγάλες κρίσεις που δημιουργούνται εντάσεις από το πουθενά.
Οι επιλογές δεν είναι πολλές.
Η μια είναι να του πετάξεις την πραγματικότητα στην μούρη και να τον κάνεις να τρέχει όσο πιο μακριά μπορεί.
Και σίγουρα θα βρει κάπου αλλού ν’ ακούσει το παραμύθι.
Η άλλη είναι ίδια με το παραμύθι που λέει η γιαγιά στο μικρό παιδί για να το ηρεμήσει.
Του λες έναν μύθο που μέσα του θα βρει και στοιχεία δικά του, του χαρακτήρα του.
Αν δεν σας έρχεται κάποιος μύθος στο μυαλό μπορείτε να δείτε μια αντίστοιχη ταινία.
Να τον κάνετε να νιώσει πως υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στην τόση απελπισία του, που μπορεί να δει και να καταλάβει αυτές τις χάρες που έχει.
Δεν χρειάζεται να τις υπερτονίσεις, στην κρίση χάνονται όλα τα καλά του στοιχεία και βγαίνουν στην επιφάνεια μόνο τα άσχημα και τα δύσκολα.
Δείξτε του με παραδείγματα που σίγουρα έχετε ζήσει μαζί, πόσο σημαντικό ήταν κάτι που έκανε για σας, πόσο απαραίτητος είναι στη ζωή σας, πόσο σαν ηδονίζει η αγκαλιά του.
Ας μην είναι όλα αλήθεια, πείτε του πως αυτά που θέλει δεν είναι δύσκολο ή απίθανο να τα κάνει.
Ή πείτε του πως τελικά ίσως και να μην τα χρειάζεται.
Έτσι για να μπορέσει να νικήσει τους δράκους του μυαλού του, να χαρεί που για λίγο είναι ο ήρωάς σας.
Απαλλάξτε τον από το βάρος του «πρέπει» που μερικές φορές είναι ο κακός λύκος, του είναι δυσβάστακτο.
Μα θα μου πείτε με παραμύθια θα ζήσουμε;
Όχι, ούτε το παιδικό παραμύθι έχει τέτοιο σκοπό.
Ο στόχος είναι να αισθανθεί δυνατός όταν είναι πεσμένος, η δύναμή του μετά θα είναι διπλάσια για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτό που τόσο δύσκολο του είναι στην πραγματικότητα.
Δεν είμαστε πλασμένοι μόνο από σάρκα και οστά.
Έχουμε και ψυχή και νου. Αν αυτά δεν λειτουργούν με αρμονία αρχίζουν τα προβλήματα.
Αυτά τα τρία στοιχεία αλληλοσυμπληρώνονται και συνυπάρχουν.
Δίνει δύναμη το ένα στο άλλο.
Και ποτέ δεν διαχωρίζονται, είναι ένα σύνολο αδιαίρετο.
Πολύ λίγες φορές θα χρειαστεί να το κάνετε, πολύ λίγες φορές θα χρειαστεί να πείτε ένα παραμύθι.
Μέχρι να νιώσει πως είστε εσείς μόνο που μπορείτε να του το πείτε.
Ποια άλλη μπορεί να είναι η απάντηση στην ερώτηση «τι είναι έρωτας» εκτός από μια τέτοια συμπεριφορά;
Ναι παλληκάρι μου, ο άντρας που ερωτεύτηκες είναι στιγμές που έχει τόσο πολύ ανάγκη το παραμύθι του, όση κάποια άλλη φορά σίγουρα θα το έχεις κι εσύ.
Ναι, αυτός ο σκληρός, δυνατός και ικανός άντρας που έχεις μπροστά σου, έχει στιγμές αδυναμίας.
Κάντο του δώρο όμως, μην περιμένεις να στο επιστρέψει σαν να το δανείζεις.
Ναι του το χρωστάς, αν το θέλεις κι έτσι, για όλα όσα απολαμβάνεις μαζί του. Είναι άλλωστε ένα δώρο που δεν κοστίζει τίποτα, ένα δώρο που αυτός που το δίνει του επιστρέφεται διπλάσιο.
Είναι ένα δώρο που θα κάνει καλό στον αγαπημένο σου, κι εσένα περήφανο που το κατάφερες.
Εκτός και αν όποτε τον βλέπεις αδύναμο τα χάνεις γιατί δεν θα έχεις κι εσύ πού να στηριχτείς.
Τότε παλληκάρι μου δεν είναι ο σύντροφός σου, είναι ένας άνθρωπος που τον χρησιμοποιείς για τις δικές σου ανάγκες.
Και σίγουρα δεν είναι σχέση αυτό που έχετε.
Είναι κάτι άλλο, ονόμασέ το όπως θέλεις.
Για σκέψου το!