Οι τοξικοί άνθρωποι

Κυκλοφορεί πολύ και έχει αρχίσει να χάνει τη σημασία της η λέξη από τις διαφορετικές ερμηνείες που δίνει ο καθένας.
Η τοξικότητα.
Οι τοξικοί άνθρωποι.
Τι είναι η τοξικότητα; Το λεξικό λέει πως ήταν το δηλητήριο που έβαζαν στα βέλη.
Αυτό ακριβώς είναι.
Ένα βέλος με δηλητήριο, μόνο που το τόξο είναι η γλώσσα και το δηλητήριο οι λέξεις.
Μα δεν είναι μόνο στις λέξεις, είναι και στην έκφραση του προσώπου, είναι και στις κινήσεις του σώματος.
Θα τους αναγνωρίσετε αμέσως, η έκφρασή τους είναι πάντα σαν να βλέπουν σκατά. Μια αηδία σαν να θέλουν να κάνουν εμετό ή να φτύσουν.
Το καλύτερο φαγητό να είναι μπροστά τους, η ομορφότερη θάλασσα, ο ωραιότερος άντρας, αυτοί θα βρουν κάτι άσχημο, κάποια ατέλεια και θα μιλήσουν μόνο γι’ αυτό. Και μπορεί να μιλάνε για ώρες για το κακό που τους βρήκε (με την ατέλεια).
Αλλά εκεί που γίνονται αξεπέραστοι είναι στα λόγια.
Αν σε περιλάβουν μπορεί να σου παραπονιούνται για το γκόμενό τους συνέχεια. Χωρίς να πουν τίποτε καινούριο, επαναλαμβάνουν τα ίδια που βιώνουν μαζί του. Τα άσχημα, για τα όμορφα δεν θα πουν λέξη.
Ούτε θα έχουν μια απάντηση αν τους ρωτήσεις γιατί δεν φεύγουν. Απαντούν γενικά και αόριστα πως τον αγαπούν, πως ελπίζουν πως θα διορθωθεί και άλλες τέτοιες βλακείες.
Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει στην ουσία. Όταν είσαι πολύ καιρό ζευγάρι με κάποιον, δεν μπορεί θα σου αρέσει, αλλιώς φεύγεις. Όσο και αν πονάει, όσο και αν διστάζεις να το κάνεις θα έρθει η στιγμή που θα πεις ως εδώ.
Αυτοί λες και απολαμβάνουν μια διαρκή τραγωδία, μόνο που η κωμωδία δεν περιλαμβάνεται στο πρόγραμμά τους. Οι παραστάσεις περιλαμβάνουν μόνο το δράμα.
Και όταν πια δουν πως σε έκαναν να νιώσεις κι εσύ χάλια, σταματούν σαν να πέτυχαν το σκοπό τους.
Ένα άλλο αγαπημένο τους θέμα είναι ο καιρός. Το καλοκαιράκι με τη ζέστη «ψήνονται», το φθινόπωρο με τις ωραίες του βροχούλες «σαπίζουν», το χειμώνα «ξεπαγιάζουν» και με την άνοιξη έχουν αλλεργίες. Όχι διαγνωσμένες από γιατρό αλλεργίες που είναι πολύ βασανιστικές και χρειάζονται σοβαρές θεραπείες, αλλά αλλεργία στην ομορφιά της φύσης.
Ένα φτέρνισμα μπορεί να το συζητάνε για ώρες με δική τους διάγνωση αλλά και θεραπεία.
Πάντα, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, θα βρουν μια δυσκολία. Θα σκεφτούν κάτι απίθανο για να το κάνουν δύσκολο. Έστω και αν τους πεις πάμε να φάμε ένα σουβλάκι, θα σου αναλύσουν πόσο μολυσμένα είναι τα κρέατα που χρησιμοποιούν, πόσο μεταλλαγμένα είναι τα λαχανικά και άλλα τέτοια τρυφερά. Τα λένε τρώγοντας το σουβλάκι βέβαια.
Θα μπορούσαν να είναι πολύ καλοί σεναριογράφοι. Έχουν πάντα ένα σενάριο στο μυαλό τους. Ένα σενάριο που αφορά στο μέλλον και είναι πάντα κάτι δυσάρεστο. Λες πάμε για μπάνιο και θα σκεφτούν μήπως έχει πολύ κύμα, λες πάμε να περπατήσουμε και θα σκεφτούν μήπως τους κλέψει κανένας το πορτοφόλι, λες πάμε να κάνουμε σεξ, ε! εκεί αρχίζει η πραγματική παράσταση: δεν έχω κάνει μπάνιο, δεν έχω όρεξη, έχω πονοκέφαλο, είμαι κουρασμένος και τέτοια άλλα γλυκά. Όλα αυτά μέχρι να τον αρπάξεις και να τον πας με το ζόρι στο κρεβάτι. Μετά ίσως το κρεβάτι να έχει σπάσει από την ηδονή, αλλά η τελευταία φράση θα είναι: πω πω λερώσαμε τα σεντόνια.
Έτσι για το ξενέρωμα.
Το δηλητήριο παντού και πάντα.
Και βέβαια δεν υπάρχει άλλος, δεν έχει κανένας άλλος προβλήματα.
Με το που θα τολμήσεις να πεις κάτι για σένα, αμέσως μετά την πρώτη λέξη θα σε διακόψουν φωνάζοντας σχεδόν με τη φράση:
-Περίμενε να σου πω εγώ τι έπαθα με το ίδιο θέμα.
Και μένεις άφωνος όση ώρα περιγράφει κάτι αντίστοιχο που του έτυχε.
Αν καταφέρετε να συγκρατηθείτε, γιατί συμβαίνει συνέχεια, είστε τέρας υπομονής.
Αυτή η ικανότητά τους να μεταμορφώνουν το καλό σε κακό είναι το διαρκές δηλητήριο που ρίχνουν γύρω τους.
Όσο δύσκολα και να περνάει κάποιος, όσο σκληρή κι αν είναι η ζωή του, δεν μπορεί, κάτι καλό θα συμβαίνει που να μπορεί να το απολαύσει.
Μα λίγο, ίσως ελάχιστο αλλά υπάρχει.
Σε τέτοιες εποχές που όλοι έχουν ανάγκη από μια καλή λέξη, από λίγη τόνωση, από λίγη συμπαράσταση ή συμπόνια, το να έχεις κάποιον δίπλα σου που θα σου μιλάει διαρκώς για άσχημες καταστάσεις, φανταστικές ή πραγματικές, είναι ανυπόφορο.
Η κακιά λέξη περισσεύει, μπορεί να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο πόνο.
Αν δεν είναι σύντροφος, μπορεί να είναι φίλος ή απλά γνωστός. Τα χαρακτηριστικά των αντιδράσεών τους είναι πανομοιότυπα.
Και η ειρωνεία και η χλεύη είναι από τα πρώτα που θα κάνουν. Και τα δυο είναι πολύ επιθετικές και βίαιες πράξεις.
Δεν είναι εγωιστές, ούτε ατομιστές.
Είναι δυστυχισμένοι που δεν μπορούν να χαρούν τίποτε. Σαν κάποιος να τους απαγόρευσε την απόλαυση. Σαν κάποιος να τους δίδαξε πως είναι αμαρτία η χαρά.
Προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις οίκτο, να τους λυπηθείς, ίσως γιατί ελπίζουν πως έτσι θα εισπράξουν το χάδι και την πολυπόθητη αγκαλιά.
Όχι συμπόνια που είναι πιο ανθρώπινο.
Είναι αρκετά δυνατοί για ν’ αντιμετωπίσουν ακόμη και πολύ δύσκολες καταστάσεις, αλλά θα παρουσιάζουν τον εαυτό τους πάντα σαν θύμα.
Είναι όμως επιτιθέμενοι και μάλιστα με βέλη από δηλητήριο που πονάει.
Επιτίθενται σε ζωές άλλων χωρίς να μπορούν να σκεφτούν πόσο κακό προκαλούν. Γιατί γίνεται διαρκώς και σε μικρές δόσεις και δεν είναι πάντα αντιληπτό. Μπορεί να το καταλάβεις πολύ αργότερα όταν το κακό θα έχει γίνει.
Επειδή μιλάμε για μεγάλα παιδιά, ας κοιτάξουν οι ίδιοι λίγο τι θα κάνουν, δεν έχουν ευθύνη οι άλλοι.
Τώρα αν τύχει και τους αγαπάει κανείς υπάρχουν μερικοί απλοί τρόποι να τους αντιμετωπίσει.
Ο πρώτος είναι ή να τους απομακρύνει συνειδητά και χωρίς τύψεις. Είναι σπατάλη ενέργειας χωρίς λόγο. Στοιχειώδης αυτοπροστασία.
Ο δεύτερος, σαν τέχνασμα, είναι να συμφωνήσει μαζί τους προσωρινά. Ό,τι άσχημο και να λένε, να τους πεις «ναι έχεις δίκιο». Εκεί τα χάνουν. Το βέλος με το δηλητήριο δεν βρήκε στόχο, ούτε έγινε το σενάριο όπως το είχαν σκεφτεί και χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Αν δηλαδή βρέχει και σου πουν «σαπίσαμε», πες ναι, τι κακό είναι αυτό που μας βρήκε!
Ο πιο ανθρώπινος όμως είναι να νιώσει συμπόνια κανείς. Συμπόνια για την ανικανότητά τους να χαρούν.
Είναι σίγουρα μια νοσηρή κατάσταση αυτό που βιώνουν.
Περνάνε δύσκολα με τη χαρά να τριγυρίζει δίπλα τους και να μην την βλέπουν.
Αλλά με μια προϋπόθεση: συμπόνια και συμπαράσταση με βοήθεια ειδικού.
Δυστυχώς όσο και αν τους αγαπάει κανείς, όσο και αν θέλει, δεν ξέρει και δεν έχει τις γνώσεις να βοηθήσει.
Και ίσως τους κάνει μεγαλύτερο κακό με το να συντηρεί μια τέτοια αδιέξοδη κατάσταση.
Εκτός και αν απολαμβάνουν αυτήν την επίθεση και τη βία της κακιάς λέξης.
Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι χαρακτήρες, αυτοί που τους αρέσει το δηλητήριο.