Οι κρυφοί

Το τελευταίο διάστημα διαβάζω διάφορα κείμενα για τους κρυφούς ομοφυλόφιλους, κυρίως απαξιωτικά και δεν έχει σημασία αν αυτός που το λέει είναι ομοφυλόφιλος ή όχι.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: συμβιβασμούς και κρυφές ζωές έχουν πολλοί, για να μην πω όλοι. Είναι θέμα χαρακτήρα και κοινωνικών συνθηκών το πώς θα συμπεριφερθεί κάποιος. Πότε και αν θα μιλήσει για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Το κοινό στοιχείο όλων που κρύβονται είναι ο φόβος.
Φόβος για την κοινωνική κατακραυγή που δεν την αντέχουν όλοι, όχι μόνο στην επαρχία αλλά και στις μεγάλες πόλεις. Στη γειτονιά τους, στην πολυκατοικία, στο εργασιακό τους περιβάλλον μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο για την υπόλοιπη ζωή τους αν μαθευτεί.
Οι επιθέσεις που μπορεί να τους γίνουν δεν είναι μόνο λεκτικές ή σωματικές. Το πιο σκληρό μπορεί να είναι η απομόνωση. Να τους κοιτάζουν όλοι σαν μιάσματα, σαν άρρωστους και να τους αποφεύγουν.
Η χειρότερη όμως επίθεση που δέχονται είναι από εκείνους που έχουν μιλήσει στο περιβάλλον τους για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.
Λες και αυτοί που σηκώνουν το δάχτυλο θεωρώντας τους σαν κατώτερους δεν φοβήθηκαν ποτέ την κοινωνία.
Λες και αυτοί που ανοίχτηκαν και μίλησαν, ό,τι θέλησαν να κάνουν στη ζωή τους δεν υπολόγισαν κανέναν και τίποτα.
Λες και αυτοί που κρύβονται δεν έχουν δικαίωμα στο φόβο, δεν έχουν δικαίωμα στην ανασφάλεια.
Γιατί τόση υποκρισία και εγωισμός ρε παλληκάρια; Επειδή το καταφέρατε εσείς είναι δεδομένο πως μπορούν όλοι να το κάνουν;
Είστε βέβαιοι πως ξέρουν πώς να το κάνουν ή πώς να διαχειριστούν τις συνέπειες;
Είστε βέβαιοι πως αντέχουν; Πως ο ήδη υπάρχον πανικός δεν θα πολλαπλασιαστεί και να φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα;
Είστε βέβαιοι πως δεν θα καταρρεύσουν από τις επιθέσεις που θα δεχτούν;
Κάθε περίπτωση ενός ομοφυλόφιλου που κρύβεται είναι διαφορετική. Με ποιο δικαίωμα το αποκαλείτε «βόλεμα»; Η ανάγκη να είναι αποδεκτοί από την κοινωνία μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την ταλαιπωρία μέσα σ’ ένα διαρκές κρύψιμο. Μπήκατε ποτέ στη θέση ενός «κρυμμένου» για να καταλάβετε πώς αισθάνεται, ποιες είναι οι δυνατότητές του, πόση παιδεία και γνώση έχει για να μπορέσει να το διαχειριστεί;
Το τσουβάλιασμα όλων στην κατηγορία των «ανίκανων» ή των «λιγότερης αξίας ανθρώπων» νομίζετε πως βοηθάει;
Οι κρυφοί είναι κακοποιημένοι κοινωνικά. Την ομοφοβία τους την στρέφουν κυρίως προς τον εαυτό τους, με όσες συνέπειες μπορεί να περιέχει αυτό. Κατηγορούν ήδη τον εαυτό τους πως κάτι κακό κάνουν, κάτι που τους το υπενθυμίζουν όλοι και παντού.
Το μόνο που έχουν ανάγκη είναι συμπαράσταση και κατανόηση για να μπορέσουν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα.
Είναι σίγουρο πως εκείνοι θέλουν πολύ περισσότερο ν’ απελευθερωθούν απ’ ότι εσείς που τους επικρίνετε.
Σίγουρα η υπεροψία και η επιθετικότητα απέναντί τους θα ικανοποιήσει εσάς εγωιστικά πως δήθεν είστε ανώτεροι, αλλά ακόμα πιο σίγουρο είναι πως θα τους κάνετε να κλειστούν πιο πολύ στον εαυτό τους.
Όλη αυτή η πίεση από παντού, από την κοινωνία που τους κακοποιεί αλλά και από εκείνους που το κατάφεραν και τους λοιδορούν, θα βγάλει πίεση και θυμό. Προς κάθε κατεύθυνση πια.
Οι επιθέσεις σε φοβισμένους και κακοποιημένους ανθρώπους, είναι ό,τι πιο βρώμικο μπορεί να κάνει κανείς.
Είναι σαν να διαλέγεις αντίπαλο που είσαι βέβαιος πως θα τον νικήσεις.
Γιατί ναι, πολλοί από εκείνους του ανοίχτηκαν βλέπουν τους άλλους που δεν το κατάφεραν, σαν αντιπάλους.
Σύμμαχοι είναι και θα μπορούσαν να γίνουν και συνοδοιπόροι.
Και πριν τους απομακρύνετε από κοντά σας με την μύτη ψηλά, σκεφτείτε πως μπορεί να έχουν ικανότητες και δυνατότητες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που φαντάζεστε.
Σ’ έναν κακοποιημένο άνθρωπο, ειδικά αν η κακοποίηση προέρχεται από πολλούς, το πρώτο πράγμα που του συμβαίνει είναι ν’ ακινητοποιείται. Ψυχικά και σωματικά.
Σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, ακίνητο και φοβισμένο επιτίθεστε με την υπεροψία σας.
Αν χρειάζεστε να το κάνετε για να νιώσετε πιο δυνατοί, να το κοιτάξετε.
Εσείς έχετε τελικά μεγαλύτερο πρόβλημα..
Η μεταμόρφωση ενός κρυφού ομοφυλόφιλου θέλει χρόνο.
Και ποτέ δεν μπορεί να γίνει σε προσωπικό επίπεδο.
Το άνοιγμα πρέπει να γίνεται ταυτόχρονα, σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο.
Η στοχοποίηση μόνο σ’ αυτόν που δεν ανοίγεται και όχι στο κοινωνικό σύνολο που δεν του επιτρέπει ν’ ανοιχτεί, είναι σαν να του φορτώνει κανείς όλα τα προβλήματα της λειτουργίας αυτής της κοινωνίας.
Είναι άδικο τόσο βάρος για έναν άνθρωπο.