Με ποιο στοιχείο της φύσης μοιάζεις;

Πάρτε ένα οποιοδήποτε στοιχείο της φύσης.
Στερεό, υγρό ή αέριο.
Παρατηρείστε το λίγο πιο προσεκτικά, και καταγράψτε το πώς συμπεριφέρεται στο φυσικό του περιβάλλον.
Πού βρίσκεται, τι μορφή έχει, τι υφή έχει, πόση είναι η καθαρότητά του, αν αναμιγνύεται εύκολα ή δύσκολα με άλλα υλικά.
Στην ανάγκη διαβάστε και τον τρόπο που δημιουργείται, ποιες διεργασίες της φύσης τον κάνουν να είναι σαν τελική υπόσταση.
Κοιτάξτε μετά γύρω σας, στους γνωστούς σας ανθρώπους.
Κάθε χαρακτήρας αντιστοιχεί στη συμπεριφορά ενός υλικού στη φύση.
Η ομοιότητα θα σας αφήσει άφωνους.
Θα σας πω δυο παραδείγματα:
Ας πάρουμε το διαμάντι.
Είναι ένα πέτρωμα που παράγεται μέσα από τεράστια πίεση και θερμοκρασία.
Είναι δυσεύρετο, χαράσσεται πάρα πολύ δύσκολα και είναι διαφανές με μεγάλη καθαρότητα και η αρχική του προέλευση είναι ο άνθρακας.
Σκεφτείτε πόσες φορές δεν έχουμε πει για κάποιον που εκτιμάμε πως «είναι διαμάντι». Αυτός ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε έτσι. Οι δυσκολίες της ζωής, οι πιέσεις και η επιθυμία του για έντιμη επιβίωση τον μεταμόρφωσαν σ’ ένα ανθρώπινο «διαμάντι». Μην προσπαθήσετε ούτε να τον αλλάξετε (χαράξετε) ούτε να πειράξετε την καθαρότητά του. Θα τραυματιστείτε.
Ένα άλλο παράδειγμα:
Ας πάρουμε την ανεμώνη.
Είναι ένα φυτό που το βρίσκουμε απομονωμένο σε πλαγιές, βγάζει πολύ ωραία λουλούδια, αλλά έχει πολύ λεπτό μίσχο και με το παραμικρό αεράκι φυλλορροεί.
Συγκρίνετέ το με κάποιον που νιώθει απομονωμένος, εγκαταλελειμμένος (πλαγιά βουνού), στο παραμικρό πρόβλημα χάνει τις δυνάμεις του (φυλλορροεί), λυγίζει (λεπτός μίσχος). Ένας άνθρωπος που χρειάζεται στήριξη και βοήθεια.
Προσθέστε στον κατάλογό σας όποιο στοιχείο της φύσης θέλετε.
Σκεφτείτε το μελάνι που αφήνει η σουπιά όταν κινδυνεύει για να θολώσει τα νερά και να μπορέσει να δραπετεύσει. Δεν σας φέρνει κάποιον που γνωρίσατε και τον αποκαλέσατε «σουπιά» επειδή έκανε το ίδιο στη ζωή του;
Σκεφτείτε ένα δηλητηριώδες φίδι. Που το δάγκωμά του μπορεί να φέρει και το θάνατο ακόμα. Δεν έχετε γνωρίσει κάποιον που συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο; Που «σέρνεται» στο έδαφος και τα λόγια του είναι σκέτο δηλητήριο; Κάποιον που δεν βγαίνει από το στόμα του καλή κουβέντα ποτέ; Κάποιον που επιτίθεται ύπουλα;
Ας δούμε την αράχνη.
Η παγκόσμια λογοτεχνία έχει γράψει άπειρα λόγια για τον ιστό της. Παρομοιώσεις, προσομοιώσεις, συμβολισμούς, μεταφορικά και με όποιο άλλο τρόπο μπορεί να φανταστεί κανείς. Έχει χρησιμοποιηθεί σαν μέθοδος πολέμου, ερωτικής κατάκτησης, παραπλάνησης, σαν δείγμα τέχνης και τεχνικής. Η τελειότερη φυσική παγίδευση.
Το σχήμα του, ομόκεντρα οκτάγωνα, τα σημεία στήριξης, και κυρίως βρίσκεται εκεί όπου είναι πέρασμα που ο καθένας πιστεύει πως δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο.
Τον κατασκευάζει αργά και προσεκτικά, χρησιμοποιώντας υλικά από το σώμα της, ένα κολλώδες υγρό που έχει μεγάλη ελαστικότητα.
Καραδοκεί σε μια άκρη χωρίς να βιάζεται, είναι βέβαιο πως το θύμα θα περάσει από εκεί.
Είναι αόρατος από το θύμα, αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό του.
Πόσες φορές δεν πέσαμε θύματα ενός τέτοιου ιστού.
Πόσες φορές ένας τέτοιος ιστός υπήρχε κοινωνικά γύρω μας, με τη μορφή λόγου και εικόνων. Ή και εραστών ακόμα.
Ίσως αν παρατηρούσαμε πιο προσεκτικά πού στήνει η αράχνη τον ιστό της, ή ποιον θεωρεί θύμα της να μην τον συναντούσαμε στο διάβα μας.
Έχετε προσέξει το μέταλλο που χρησιμοποιούν στα καλώδια; Είναι ο χαλκός. Οι φυσικές του ιδιότητες είναι πολύ καλός αγωγός του ηλεκτρικού ρεύματος, μα όταν μείνει χωρίς το επικάλυμμα του πλαστικού διαβρώνεται εύκολα.
Έναν τέτοιο άνθρωπο θα βρείτε και μπροστά σας: κάποιον που θα καταλαβαίνει και θα μεταδίδει με μεγάλη ευκολία κάτι που του λέτε, αλλά εύκολα θα παρασυρθεί (θα διαβρωθεί).
Σε αντίθεση με το χρυσό που δεν τον διαβρώνει το περιβάλλον και λάμπει στο φως.
Θα μου πείτε και γιατί να κάνουμε αυτές τις συγκρίσεις;
Μα υπάρχει κάτι που δυναμώνει μια οποιαδήποτε σχέση εκτός από το να γνωρίζουμε καλύτερα τον άλλον;
Ή να καταλάβουμε αν ταιριάζουμε; Άλλος θέλει διαμάντι δίπλα του άλλος ανεμώνη, άλλος χρυσό και άλλος αράχνη. Ο καθένας γοητεύεται από διαφορετικά πράγματα και συμπεριφορές.
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως αποφεύγουμε άδικο κόπο. Δεν γίνεται να είναι ο άλλος αράχνη και εμείς να προσπαθούμε να τον δούμε σαν μερμήγκι, ή ακόμα χειρότερα να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε για να γίνει μερμήγκι γιατί έτσι τον φανταζόμαστε.