Παντρεμένος ο Παιδής που λέτε και με λίγες “εμπειρίες” απ’ ότι έλεγε.
Γενικά είσαι επιφυλακτικός μ’ εκείνους που έχουν σχέση ή γάμο γιατί σε βλέπουν σαν ερωτικό συμπλήρωμα της ασφάλειάς τους και της “κανονικότητάς” τους.
Λες δε πάει στα κομμάτια ας πιω ένα ρημαδοκαφέ και βλέπουμε.
Συναντιέσαι λοιπόν και καθόσαστε σ’ ένα απόμερο καφέ, μην τους δει και κανένα μάτι.
Τον βλέπεις ταραγμένο και προσπαθείς να τον ηρεμήσεις με επιχειρήματα του τύπου “και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή”.
Η ταραχή μεγαλώνει περισσότερο.
Λες κάτι θα είπα που δεν έπρεπε και σταματάς να μιλάς γιατί όσο τα σκαλίζεις κλπ
Ξαφνικά, μα εντελώς όμως, σου λέει “φεύγω” εκεί στη μέση του καφέ.
Και φεύγει. Έτσι χωρίς εξήγηση, χωρίς μια συγγνώμη.
Αν δεν έχεις ξαναδεί το έργο θα γινόσουν έξαλλος.
Οι παντρεμένοι Παιδήδες δεν αντέχουν τον εαυτό τους.
Ούτε τον παντρεμένο εαυτό τους ούτε τον άπιστο.
Είναι σε μια διαρκή εσωτερική σύγκρουση που όση κατανόηση και συμπόνια να δείξεις, δεν ηρεμούν. Νιώθουν διαρκώς κατατρεγμένοι.
Συνεχίζεις και απολαμβάνεις τον καφέ σου μόνος. Ό,τι μπόρεσα έκανα σκέφτεσαι.
Τα υπόλοιπα ας τα βρει με τον ψυχολόγο του.