Η ηδονή κλέβεται η αναδύεται;

Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως αυτός με τον οποίο θα βρεθούν στο κρεβάτι, τους «οφείλει» την ηδονή.
Δεν είναι απαραίτητα ψωνισμένοι ή εγωιστές.
Απλώς δεν καταλαβαίνουν πως ο έρωτας είναι τέχνη και επειδή αυτή η λέξη κοντεύει να χάσει το πραγματικό της νόημα, το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η «δημιουργία».
Ο καλός εραστής είναι αυτός που δημιουργεί τον έρωτα, την ηδονή και την απόλαυση.
Αυτός που θa παραμερίσει τον εαυτό του και θ’ ασχοληθεί με τον άλλον.
Διαφέρει όμως πολύ από τον κλέφτη της ηδονής.
Αυτόν που προσπαθεί να πάρει κάτι που δεν του ανήκει.
Ο κλέφτης που θα σε παρασύρει, που θα σε κανακέψει για ν’ αποσπάσει την επιθυμία.
Είναι αυτός που ηδονίζεται όχι όταν σε πείσει να του το δώσεις το φιλί ή την αγκαλιά, αλλά θα σε παραπλανήσει και θα το πάρει δόλια, ύπουλα.
Αυτός που θα κάνει ό,τι μπορεί για να βάλεις στην άκρη τις όποιες άμυνες, που θα σου διηγηθεί ένα παραμύθι για να σε κάνει να φύγεις από την πραγματικότητα και να κλέψει ανενόχλητα.
Όσα και αν κλέψει πάντα θα βιώνει μια αυτοϊκανοποίηση, ποτέ έρωτα, ένωση.
Ανήκει στην πλειοψηφία, είναι πολλοί οι κλέφτες συναισθημάτων και αγάπης. Μεγάλη η παγίδα να μπει κανείς στη διαδικασία στης συνεχούς επιφυλακής από τους κλέφτες, γίνονται πολλές φορές γοητευτικοί κι παραπλανούν. Δεν έχει νόημα, άδικος κόπος.
Μπορεί ακόμα και να μην την χρειάζεται την ηδονή, αλλά η πράξη της κλοπής τον ηδονίζει. Η στιγμή που παίρνει κάτι που δεν του ανήκει είναι η μόνη σημαντική. Ίσως γιατί πιστεύει πως δεν είναι ικανός να βρίσκεται μαζί με κάποιον.
Και βέβαια αμέσως μετά έχει μια τεράστια τάση φυγής, σαν να φοβάται μην τον πιάσουν με τα κλοπιμαία.
Τη χαρά της επιτυχίας του κλέφτη τη διαδέχεται πάντα μια απογοήτευση και η μοναξιά είναι δεδομένη, αναζητώντας διαρκώς ένα νέο «θύμα».
Υπήρχαν και θα υπάρχουν. Είναι πολλοί αλλά δεν βρίσκονται όλοι μαζί γι’ αυτό είναι και ευάλωτοι.
Και είναι πάντα «πεινασμένοι», πάντα θα ψάχνουν τον επόμενο μήπως και χορτάσουν. Αλλά μάταια, είναι σε λάθος μονοπάτι.
Ίσως αυτόν που θα πει το καλύτερο παραμύθι ν’ αξίζει ν’ ασχοληθεί κανείς, αλλά για λίγο.
Υπάρχουν όμως και οι τεχνίτες, οι μάστορες του έρωτα.
Αυτοί θα επιδιώξουν να κάνουν την ερωτική επιθυμία του συντρόφου τους ν’ αναδυθεί.
Να βγει από μέσα του, να τον κάνουν ν’ αφεθεί σ’ αυτό που πραγματικά είναι.
Είναι αυτοί που ηδονίζονται όταν προκαλούν ηδονή.
Που ηδονίζονται με την ηδονή του άλλου, την κάνουν δική τους.
Και όταν το πετύχουν ο σύντροφός τους τα δίνει όλα.
Σαν να του θυμίζουν κάτι που είχε ξεχάσει, κάτι που δεν το θεωρούσε σημαντικό αλλά είναι κάτι δικό του.
Τις προσωπικές του επιθυμίες ο καθένας τις θεωρεί ιερές. Αυτήν την ιερότητα αποδέχονται. Χωρίς να προσπαθήσουν να την αλλάξουν αλλά να την δυναμώσουν.
Εκείνοι που έχουν απέναντί τους αυτόν που πραγματικά είναι και όχι αυτό που θα ήθελαν ή φαντάζονται πως είναι.
Μα και που γνωρίζουν μέχρι πού μπορεί να φτάσει, τι αντέχει και τι όχι, τι του αρέσει και τι τον απωθεί. Και το αποδέχονται και χαίρονται.
Η τέχνη αυτή θέλει και τεχνικές.
Η βασικότερη είναι το τελετουργικό της.
Τελετουργικό δεν είναι μόνο μερικά κεριά και λίγη μουσική.
Θέλει προετοιμασία κυρίως εγκεφαλική πριν τον έρωτα, πριν ανοίξει η πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Ο τεχνίτης θα προσπαθήσει, λίγο έστω, να καταλάβει τι άνθρωπος είναι.
Τι μουσική του αρέσει, τι ποτό θέλει να πιει, πώς πέρασε την μέρα του, αν η ζωή του είναι δύσκολη, ό,τι τέλος πάντων θα ήταν χρήσιμο για να στήσει μια ωραία ψυχικά ατμόσφαιρα για τον άλλον.
Τεχνίτης είναι αυτός που δεν θα περιοριστεί μόνο στα γεννητικά όργανα στη διάρκεια του σεξ, αλλά θα δει λεπτομέρειες σε ολόκληρο το σώμα.
Στα πόδια, στις παλάμες, στην πλάτη, στα βλέφαρα, παντού.
Λεπτομέρειες που θα κάνουν τον άλλον, έστω και για λίγο, να νιώσει πως μπορεί να συνυπάρξει μαζί του.
Είναι αυτός που θα ρωτήσει τον εαυτό του: τι άνθρωπος είναι αυτός που βρίσκεται δίπλα μου και θα έχει απάντηση.
Αλλά κυρίως θ’ ασχοληθεί με την αργή και προσεκτική ανάδυση της επιθυμίας του. Όχι για να του την πάρει αλλά για να του τη δώσει γιατί θα έχει απέναντί του κάποιον που θα ξέρει τι να την κάνει.
Να την εκμαιεύσει ακόμη και με σιωπηλή συνομιλία.
Να του δώσει την ηδονή που μοιάζει με κοιμισμένο γίγαντα πάντα και εξαρτάται από το πόσο μπορεί ο άλλος να τον ξυπνήσει.
Σημαντικό στοιχείο κάθε τελετής είναι τα σύμβολα.
Στον έρωτα ιερά είναι τα προσωπικά σύμβολα του καθένα. Το δαχτυλίδι που ενδεχομένως φοράει, το χρώμα των ρούχων, το σχήμα των παπουτσιών, το εσώρουχο, είναι αποκαλυπτικά για τον χαρακτήρα την ώρα της πρώτης διερεύνησης. Αλλά όχι μόνο, κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνεται και σε μακροχρόνιες σχέσεις.
Με αυτά και με λίγη πιο προσεκτική παρατήρηση έχεις μια εικόνα του είδους της αγκαλιάς που θα βρεθείς.
Ο έρωτας και το φαγητό είναι οι μόνες πράξεις στις οποίες λειτουργούν όλες οι αισθήσεις.
Αν κάποια δεν είναι σε πλήρη εγρήγορση, η ηδονή είναι λειψή.
Αν δεν μυρίσεις, δεν ακούσεις το βάθος ή τον τόνο του ήχου της φωνής, αν δεν γευτείς την διαφορετική σε κάθε σώμα γεύση, δεν θα καταλάβεις ποιος είναι, θα παραμείνει άγνωστος.
Χρειάζεται χρόνος για την ανάδυση της επιθυμίας που θα σου δώσει.
Αν γίνει βιαστικά και απότομα μπορεί να προκαλέσει τη νόσο των δυτών, την ακινητοποίηση. Ηδονή ακινητοποιημένη είναι σαν να μην προέκυψε ποτέ, μπορεί να φέρει ολοκλήρωση αλλά ποτέ οργασμό.
Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία της τέχνης του έρωτα.
Μιας τέχνης που όλοι οι πολιτισμοί τη διδάσκουν.
Της τέχνης που μοιάζει με όλες τις υπόλοιπες, μα όπως κάθε έργο που δημιουργεί ο καλλιτέχνης είναι διαφορετικό, έτσι και ο κάθε εραστής ή κάθε φορά που θα γίνει ερωτική πράξη με κάποιον δεν μοιάζει ποτέ με την προηγούμενη.
Κάθε φορά είναι μοναδική και η ηδονή μεταμορφώνεται σε δώρο.