Η εικόνα που έχεις για μένα είναι παλιά

-Πάντα τέτοιος ήσουν.
-Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
-Α! αυτός; Τον ξέρω πόσο τσιγκούνης είναι.
-Ναι, εκείνος που έτρωγε τα νύχια του.
-Είχα πάει μια φορά στο σπίτι του, πολύ βρωμιάρης.
-Δεν μπορεί να μείνει μ’ έναν άντρα, το μάτι του πάντα έπαιζε.
-Το έκαψε το φαγητό, αφού δεν ξέρει ούτε δυο αυγά να βράσει τι το θέλει το μαγείρεμα;
-Ποτέ δεν του άρεσε η θάλασσα, ήθελε διακοπές μόνο στο βουνό.
-Ό,τι και να του δώσεις να φάει, πάντα θα λαδώσει το πουκάμισό του.
Θα μπορούσε να συνεχίσει για πολλές σελίδες να γράφει κανείς τέτοιες φράσεις. Χαρακτηρισμοί που ακούγονται συνέχεια για κάποιον άλλον, έστω και αν πέρασαν χρόνια από τότε που τον γνώρισε. Χαρακτηρισμοί που τυπώνονται με ανεξίτηλο λες μελάνι στην μνήμη και επαναλαμβάνονται συνέχεια. Όλοι έχουν ένα κοινό στοιχείο:
Την πρώτη, την παλιά εικόνα.
Αυτή η εικόνα που σχεδόν όλοι πιστεύουν πως δεν αλλάζει.
Αυτή η εικόνα ενός χαρακτήρα που όλοι θεωρούν πως το διάστημα, μικρό ή μεγάλο, που έχει να τον δει, παρέμεινε ακίνητος, δεν σκέφτηκε τίποτε, δεν συνέβη τίποτε στη ζωή του, δεν τον ταρακούνησε κανένα γεγονός.
Όλοι κρατούν την παλιά εικόνα λες και ο άνθρωπος είναι ένα άγαλμα.
Σας έχω νέα συνταρακτικά: ο άνθρωπος αλλάζει.
Αλλάζει κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα.
Κανείς δεν είναι όπως όταν τον πρωτογνωρίσατε.
Αυτός που ήταν τσιγκούνης, μπορεί επειδή ερωτεύτηκε να θέλει να μοιραστεί ό,τι διαθέτει με κάποιον άλλον.
Αυτός που έτρωγε τα νύχια του επειδή κάτι τον έτρωγε μέσα του, όταν βρέθηκε λύση μπορεί να το σταμάτησε.
Αυτός που το σπίτι του ήταν βρώμικο, ίσως ζούσε μόνος, ίσως μολύνθηκε από κάτι και αποφάσισε να το έχει καθαρό.
Αυτός που δεν μπορεί να μείνει μ’ έναν άντρα και παίζει το μάτι του, ίσως δεν είχε βρει τον κατάλληλο, ίσως τελικά έμαθε να ικανοποιείται με αυτό που έχει, ίσως να ξανακοίταξε με άλλη ματιά τον έρωτα.
Αυτός που δεν του άρεσε το βουνό μπορεί να του «δίδαξε» κάποιος την ομορφιά της θάλασσας που δεν γνώριζε. Μπορεί να μεγάλωσε στο βουνό αλλά τώρα δεν βρίσκεται εκεί.
Όχι. Θα τους ακούς να επιμένουν να παρουσιάζουν μόνον την πρώτη εικόνα του χαρακτήρα που γνώρισαν.
Δεν μπορούν να καταλάβουν πως ο χαρακτήρας διαμορφώνεται στις συνθήκες που ζει ο καθένας. Αν αλλάξουν οι συνθήκες προσαρμόζεται ανάλογα.
Οι συνθήκες μπορεί να είναι εξωτερικές, να αλλάξει πόλη για παράδειγμα, ή εσωτερικές. Γιατί δηλαδή αποκλείεται να έμαθε κάτι καινούριο και να το πέρασε στη ζωή του; Και αφού το έκανε μέρος του χαρακτήρα του, πώς είναι ο ίδιος, αυτός που γνώρισες για πρώτη φορά.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει τους περισσότερους να πιστεύουν πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει, κυρίως οι άλλοι;
Γιατί τους αρέσει να κρατούν την παλιά εικόνα;
Εξαρτάται ποιος το λέει. Αν το λέει κάποιος γονιός για το παιδί του συνήθως το κάνει επειδή μέσα του πιστεύει πως μεγαλώνοντας θα φύγει να κάνει τη ζωή του. Αυτό του προκαλεί φόβο και πόνο.
Αν το λέει ο πρώην σύντροφος, είναι για ν’ αποδείξει στον εαυτό του πως απέτυχε η σχέση που είχαν εξ’ αιτίας του άλλου που δεν άλλαζε. Κρατάει και παρουσιάζει την παλιά εικόνα, θέλοντας να δείξει πως εκείνος έκανε ό,τι μπορούσε αλλά ο άλλος ήταν αμετακίνητος.
Αν το λέει ο τωρινός σύντροφος, στην ουσία δεν θέλει να τον δει ν’ αλλάζει. Κάθε αλλαγή, ιδίως αν είναι προς το καλύτερο, ελλοχεύει τον κίνδυνο του χωρισμού στη φαντασία του. Ενώ μπορεί, αν όχι σίγουρα, οι αλλαγές να δυναμώνουν τη σχέση.
Στην ουσία ο σύντροφος που επιμένει να παρουσιάζει διαρκώς την παλιά εικόνα του ανθρώπου του, το κάνει για να τον καθηλώσει, να τον ακινητοποιήσει στην πρώτη εικόνα του ανθρώπου που ερωτεύτηκε. Δεν μπορεί να καταλάβει πως η κάθε εικόνα του, παλιά ή καινούρια αφορούν στον ίδιο άνθρωπο. Στον άνθρωπο που ερωτεύτηκε και εξελίσσεται, όπως εξελίσσεται και ο ίδιος. Κυριαρχεί ο φόβος και η λάθος εντύπωση πως η κάθε αλλαγή είναι κάτι κακό. Δεν έμαθε πως η αλλαγή συμπληρώνει, δεν αφαιρεί. Δεν έμαθε ποτέ πως οι αλλαγές περιέχουν περισσότερο έρωτα, περισσότερη αγάπη και απόλαυση.
Δεν έμαθε τέλος πως η πρώτη, η παλιά εικόνα μετά από λίγο καιρό θα μοιάζει στην ψυχή του σαν το κάδρο του παππού του.
Ο έρωτας μοιάζει με φρεσκοβαμμένο τοίχο που πάνω τους είναι στη σειρά τα κάδρα της πρώτης γνωριμίας αλλά και μια σειρά από εικόνες του μετά.
Αν αφήσεις μόνο την παλιά εικόνα, ο τοίχος θα είναι κενός, δεν θα γεμίζει με τις εικόνες από τη ζωή που έζησες ή συνεχίζεις να ζεις μαζί του.
Δεν υπάρχει κενό στη σχέση, όπως δεν υπάρχουν κενά στη ζωή κανενός.
Ο έρωτας είναι όπως η ζωή: ένας τοίχος με παραστάσεις από τις διάφορες στιγμές που ζεις με τον άλλον.
Όσο πιο πολύ είναι καλυμμένος αυτός ο τοίχος με τις εικόνες της πορείας της κοινής ζωής, τόσο πλήρης είναι η σχέση και ο έρωτας που νιώθεις για τον άλλον.
Δεν είναι κάτι στιγμιαίο, είναι κάτι με διάρκεια και συνέχεια.
Και σίγουρα δεν είναι μόνο η πρώτη, η παλιά εικόνα.